سمپادیا

👏👏👏
چجوری بر وسوسه کندن پوست دور ناخن غلبه کردید ؟ 😭

جونم براتون بگه که
من ناخن خوردنو چندین سال داشتم و تو ۱۰ ۱۱ سالگی ترک کردم، بعد از چند سال یکی دوبار باز برگشتم ولی باز سریع ترک کردم.
صرفا خودمو همش اگاه میکردم و مقاومت میکردم
ولی
بشدت پوست و گوشت دور ناخنامو میکندم.
کافی بود یکم عصبی بشم
دیگه این اواخر، که میشه بهار پارسال، از چند ماه قبلش خیلی تحت فشار شدید بودم و یجوری شده بود که میکندم گوشت دور ناخونمو و خون میومد و درد شدید میکرد ولی اصلا موقع انجام دادنش متوجه نمیشدم. بعد هنوز زخم عمیق قبلی یکم بهتر نشده بود دوباره میکندمش
خیلی بد شده بود دیگه، درحدی که کلن دو تا شستم بند بالاشون اصن رنگش تغییر کرده بود.

و خب یه عادت عصبی بود دیگه، واقعا خیلی ریشه دار بود و سخت بود کنترلش

بعد دقیقا تو یه زمان خیلیییی خیلییی پر فشاری ( نه فقط بخاطر امتحانا، بخاطر چیزای مضاف بر اون) دقیقا یک هفته قبل امتحانای ترم ۱۲ امم تصمیم گرفتم انگشتامو خوب کنم

راستش اینقد سخت بود که فکر نمیکردم بشه، و مخصوصا که تو وضعیت خیلی پرفشاری بودم که سخت ترش میکرد

ولی

راستش یه انگیزه کمکم کرد, اینکه نمیخواستم هرکس دستمو ببینه متوجه شه تحت فشارم.

میخواستم هربار که دستمو میبینم بهم یاداوری نشه اوضاع سخته

حس کردم اگه اینو کنترل کنم انگار یه لول دیگه ای از قوی بودنو به خودم نشون دادم

خام بودم ولی خب انگیزه بدی نبود

انی ویز
کاری که کردم، پوماد چشمی AD و وازلین هردو توی ترمیم معجزه میکنن، البته مال من چون زخمام عمیق بود اینا هم خیلی زمان برد تا تاثیر گذاشتن.
با دستمال کاغذی و چسب ( با چسب زخم هم میشه ولی چون هی خیس میشه باید عوض کرد من ترجیح دادم با دستمال و چسب یه چیزی حالت کلاه انگشتی درست کنم که درش بیارم وقتی دستمو میشورم) برای انگشتاییم که میکندم، سه تا انگشت دست راست دو تا دست چپ شامل دو تا شست ها، حتما دو تا اشاره ها رو هم باید میپوشوندم چون با اون شستو زخم میکردم.

بعد دیگه بقیش مقاومت بود. با اینا کل روزو میگذروندم، درس میخوندم (مداد گرفتن سخت بود) و با اونا میخوابیدم ( چون استرس تو خواب بیشتر خودشو نشون میده بیشتر اوقات زخمای شدیدو تو خواب درست میکردم. الانم وقتی خیلی تحت فشارم یهو صبح بلند میشم میبینم شب کنار انگشتمو زخم کردم باز ولی کوچولو و کنترلش میکنم)

و همش وقتی اون حس عذاب اور مقاومته بود همون حرکت همیشگی رو با انگشتای تو کلاه میزدم و اتفاقی نمیوفتاد.

من حواس خودمو با گرفتاریام و درس پرت میکردم، نمیزاشتم خیلی حس بی قراریه بهم غالب شه. ولی نکته اصلی اون کلاها بود

حدود ۳۷ روز طول کشید تا تونستم به خودم اعتماد کنم که دیگه نپوشمشون، و کم کم کم زخمامم خوب شدن.

چه تو اون دوران پوشونده بودنه، چه در کل، به هیچ عنوان نباید بزاری دور ناخن خشک بشه. با وازلین، آد یا هر نوع مرطوب کننده، مرطوب و نرم نگهش دارید‌. هم به ترمیم کمک میکنه هم به نکندن.