پزشکی دوست دارم ولی...

[gjit]

سلام
من به عشق پزشکی کنکور تجربی ثبت نام کردم.(فارغ التحصیل ریاضی ام) یک دلیلم هم مقدس بودنش و دوست داشتن کمک به آدماست
اما روحیم حساسه نمیگم از خون میترسم ولی آدم لت و پار و سوخته یا دست و پا قطعی و اینا واقعا میترسم!
(در حقیقت این ماجرا ترکیبی از ترسه با ناراحتی که چرا اون فرد اینطوری شده)
از طرفی وقتی استرسی میشم فکرم کار نمیکنه و کارا رو نمیتونم درست انجام بدم.
با این اوضاع میتونم دووم بیارم و خراب کاری نکنم؟
بنظرتون عادت میکنم؟ چکار کنم کمتر روم تاثیر بذاره؟
اگر بتونم اون چندسال دانشجویی رو تحمل کنم برای تخصص رشته هایی مثل رادیو و روان انتخاب میکنم
دارو و دندونم دوس ندارم!

اینم بگم که تا پارسال علاقه چندانی به این رشته نداشتم بنابراین سعی نمیکردم این روحیه رو تغییر بدم مثلا قدیما Grey's Anatomy صحنه های فجیعشو نگاه نمیکردم!
اما این یک سال که علاقه به پزشکی پیدا کردم برای تغییر این روحیه تمام قسمت های Grey's Anatomy رو دیدم و اینجور صحنه ها رو هم نگاه کردم
بنابراین کمی بهتر از قبل شدم ولی نمیدونم تحمل فیلم چقدر نشانگر تحمل مورد واقعیه؟

از طرفی یکی دوماه پیش یه دختره رو تو آموزشگاه زبان دیدم که صورتش ناجور بود نصفش سوخته بود
بعد دیدنش برام سخت بود و اینا. بخصوص اگر چشم تو چشم میشدم باهاش.
این اتفاق خیلی غصه دارم کرد چون حس کردم تلاش هایی که در جهت تغییر خودم داشتم موثر نبوده!
چندبار دیگه که دیدمش برام عادی تر شد ولی دیدن از فاصله 2-3 متری با رو در رو بودن با فرد خیلی فرق میکنه

راهنماییم کنید
نگرانی این مسئله باعث شده این یکی دو ماه در درس خوندن افت کنم چون تجربی رو فقط بخاطر این رشته ثبت نام کردم
شما دخترایی که دانشجویید در این زمینه مشکلی ندارید یا نداشتید؟

×نگین: عنوان تاپیک نباید خیلی طولانی باشه . ویرایش شد : )

 

[gjit]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)

هیشکی نبود؟
میدونم اکثر بچه های پزشکی که اینجا سر میزنن نهایتا سال دوم سومن که هنوز وارد بیمارستان نشدن
ولی راهنمایی شما هم موثره و اینکه خودتون فکر میکنید چجوری میتونید کنار بیایید؟

 

[novanda]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)

من 14 سالم بیشتر نیس و کنکوریم نیستم ( روم تو حلقتون )
ولی فک کنم بتونم کمک کنم
چون از بچگی تو اتاق عمل بودم و هنوزم هستم
خیلی از رشته ها لت و پار نیستن مریضا م3 رشته های پوست و ENT و پاتولوژی و فارماکو و رادیولوژی و ....
اما اگرم باشن شما فقط میخوای بهشون کمک کنی پدر من ارتوپده و من تا حالا 2 تا قطع پا دیدم . اولیش خیلی برام سخت بود ک ببینم . ولی سر دومی متوجه شدم ک اگرم پای مریض داره قطع میشه بخاطر اینه که پای دیابتی بود و بدتر میشد .
فک کنم چنتا مورد ببینید کلا ترستون بریزه



پ ن : ببخشید من اضحار نظر کردم :-[ :-[ :-[

 

[Toobiii]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)

والا من نظر خاصی ندارم,چون خودمم همین ترس ها رو دارم و فرصتی پیش نیومده ببینم قراره باهاش چیکار کنم
ولی فکر میکنم قسمت زیادیش با عادت از بین میره... وقتی هر روز همچین موردایی ببینی دیگه عادی میشه واست...

 

[anahita_ashg]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)

من دانشجو نيستم ولي منم يه مدت همين مشكل رو داشتم. اولين تصادف ِوحشتناكي كه ديدم (2 نفر كشته داد) حالم خيلي بد شد ولي الان ديگه مشكلي ندارم. اين مشكل با تجربه حل ميشه. فقط يكم زمان لازم دارم و پيدا كردن ِتجربيات ِبيشتر. يكي از دوست هاي من خون ميديد فِينت ميكرد و الان دانشجوي پزشكيه و هيچ مشكلي نداره.
در مورد اينكه گفتين نميتونين كاري انجام بدين و كنترلتون رو از دست ميدين به شخصه تجربه اي ندارم ولي وقتي اين سوال رو از يكي از آشنايانم كردم، گفتن اول اينجوري فكر ميكني ولي وقتي يه نفر جلوت قرار ميگيره كه زنده بودنش تو دستاي توئه ناخودآگاه بهش كمك ميكني و اين ترس بعد از يكي دو بار بودن در اين شرايط بودن برطرف ميشه.
در مورد اون شخصي هم كه صورتش سوخته بود، شما تقريبا بدترين حالت رو ديدين چون سوختگي هاي شديد معمولا نمود ظاهري خيلي بدي دارن و اغلب افراد اوايل ِدوره ي پزشكي بعد از ديدن ِافرادي با سوختگي شديد حالشون به شدت بد ميشه.
نگران نباشيد و فقط براي خواسته تون تلاش كنيد.

 

[sayna]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)

توی رشته‌ی پزشکی یک‌سری مقدمات هم خواهی داشت، یعنی خیلی قبل از این‌که بری بیمارستان و مسئولیت بیمار دستت باشه، بارها رفتی بیمارستان، صحنه‌های دل‌خراش(!) دیدی، بار ها رفتی اتاق تشریح و دل و روده‌ی باز دیدی، بارها بخیه زدی و خون دیدی و...
توی پزشکی با این صحنه‌ها مواجه خواهی شد، اما این‌که تحمل بکنی یا نه؛ جوابش می‌شه اگر بخوای، آره! یعنی اگر بخوای عادت کنی، به زودی عادت می‌کنی. راجع به این‌که توی وضعیت‌های بحرانی استرس می‌گیری، اونم کم‌کم از بین می‌ره. وقتی توی دوران فیزیوپاتولوژی و استاژری رفتی بیمارستان، کم کم می‌بینی و یاد می‌گیری. (استرسی نخواهد داشت چون تو مسئولیتی نداری و صرفا داری یاد می‌گیری)
خیلی از قسمت‌های توی بیمارستان هم اختیاریه. مثلا بعضی از بخشای بیمارستان رو (معمولا یک ماهه‌ها) خودت انتخاب می‌کنی که کدوم رو بگذرونی و خب اینجوری می‌تونی اونارو انتخاب کنی که به روحیاتت بیشتر بخوره.
به هرحال پزشکی رشته‌ی پراسترسیه (مخصوصا دوره‌ی اینترنی)، شاید بعضی وقتا ناراحت‌کننده هم باشه، اما به اندازه‌ی همه‌ی اینا و خیلی بیشتر هم لذت داره. اگر وضعیت استرس و حساسیت به این‌جور چیزا در حد حاد نباشه، تقریبا به همش می‌شه عادت کرد.

نکته یک: من هم صرفا یک دانش‌آموزم.
نکته دو: پزشکی به وحشتناکی ِ گریز آناتومی نیست، چون: یک) اونا رزیدنت جراحیند. دو) اونجا آمریکاست. سه) اون فقط یک سریاله.

 

[turquoise]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)

نه عزیزم...ترست میریزه

 

[gjit]

پاسخ : سوال از خانم دکترای سمپادی (پزشکی دوست دارم ولی...)


ممنون از راهنمایی دوستان

 

[75_Tania]

پاسخ : پزشکی دوست دارم ولی...

:-&منم همینجوری ام!!!!!سال اول ک گروه خونیارو داشتیم وقتی میخواستن خون بگیرن من از آزمایشگاه رفتم بیرون :-sهنوزم میترسم!!!نمیترسما حالم بهم میخوره :-ss
ولی از کسایی ک تجربه دارم شنیدم ک عادت میکنی

 

[ramin_ramz]

پاسخ : پزشکی دوست دارم ولی...

من یک ترم بین الملل خوندم
پولم تموم شد دیگه ادامه ندادم
اما دل و جرات میخواد

 

[رضوانه]

پاسخ : پزشکی دوست دارم ولی...

اگر کسشی واقعا به رشته ای علاقه داشته باشه هیچ وقت ترسو بهانه نمیکنه