مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
ورای چشم اوست آن دریا
هر که پا از حد خود برتر نهد سر دهد بر باد و تن بر سر نهد
دانی که چیست حاصل انجام عاشقی؟
یکی تشنه می گفت و جان می سپرد
دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
چایی ات را میخوری با دیگران ای بی وفا؟
در جهان بال و پر خويش گشودن آموز
نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد
دارمت دوست به قدری که خدا میداند
دلم جز مِهرِ مَه رویان، طریقی بر نمی‌گیرد
ساقی به نور باده برافروز جامِ ما
ای انکه دوست دارمت اما ندارمت
ترسم تورا ببیند و شرمندگی کشد
دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست
یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم
جهنمی که محیط است و او نمی‌بیند
شاید چو یوسفم بنوازد عزیز مصر
