خدمت به كشور يا مهاجرت؟

[Orelia]

اگه صبور باشی من یه سری سوال بپرسم، که بهتر منظور همدیگه رو بفهمیم.

منظور من رو متوجه نشدید.من گفتم نسل های زیادی در دوران رژیم های اشغال بد زندگی خواهند کرد حرف از فداکاری نزدم.

چرا بد زندگی کنیم ولی در ایران بمانیم؟ بد زندگی کردن در کشورت در مقایسه با جا‌به‌جا شدن ولی خوب زندگی کردن، اسمش چیه؟

در ضمن،چهل سال اونا فعالیت کنن اما مردم هنوز به سطح نارضایتی لازم نرسیده باشن که کافی نیست.امثال شما زمان پنجاه و هفت می گفتن اره بابا شما از زمان رضا شاه دارید تلاش می کنید چه کاری تونستید بکنید؟جواب شما و اونها اینه که هنوز بشکه باروت پر نشده بود.الان بشکه باروت ایران حسابی پره.ادمیزاد وقتی گرسنگی به مغز استخونش برسه دیگه نه ترس حالیشه نه چیز دیگه.چنانچه در روسیه هم اینطور شد،یعنی گرسنگی ملت ناشی از حماقت حاکمیت به حد وحشتناکی رسید و ملت ریختن تو خیابون و انقدر شدید جلو رفتن که خود حاکمیت هم دیگه قوه سرگوبش فلج شد و همه اعضای سازمان های ضد اطلاعاتی روسیه اصلا نجنگیدن بلکه یا فرار کردن یا مخفی شدن.وقتی گرسنگی ملت از یه حدی فراتر رفت(که ماهم داریم به همون نقطه می رسیم)اونجاست که بشکه منفجر میشه.
ما ازین امر مطمئنیم که رژیم فرو میریزه،رفتار خود رژیم هم داره اینو نشون میده.چه مردم حرکت کنن چه نه این رژیم دیگه توان مدیریت خودشو نداره و اگه مردم اینکارو نکنن خودش انقدر بدبخته که برای نابود کردن خودش کافی باشه.اما مسئله اینجاست که اگه بدست مردم بریزه بهتر،وهرچه سریعتر بریزه بازم بهتره.

اتفاقا اونقدر که فکر می‌کنید این حکومت احمق نیست. اینطور بگم، اگه شما عروسک یه دختربچه رو بگیرید، گریه می‌کنه، شاید حتی پرخاشگری کنه و .. اگه چند دیقه قبل از اینکه واکنشش شروع بشه بهش بگید "ممکنه" (و نه قطعا) امروز بهش اجازه غذا خوردن ندید، دیگه سر عروسکش گریه نمی‌کنه. از طرفی سر اینکه "ممکنه" بهش غذا ندید هم جیغ و داد راه نمی‌ندازه چون روزنه امیدی داره که نهایتا غذا بخوره اما اگه اعتراضی بکنه اون اعتراض هم انرژیشو می‌گیره، هم رو "غذا خوردنش" اثر منفی بذاره. در نتیجه اعتراض نمی‌کنه و منتظر می‌مونه ببینه چی میشه. این مثال خیلی ساده‌ای از جامعه ایرانه.

جز حکومت داخلی ناکارآمد، تفاوتای دیگه‌ای هم هست بین ایران و یه کشور بی‌سرو صدا، که مطمئنم به اندازه‌ای تاریخ خوندی که دلیلش رو حدس بزنی، جغرافیای خاصی که هست، منابع نفت و گاز و .. . و مشکلات امروز و دیروز هم نبوده، از قاجار (یا احتمالا قبل‌ترش) به طور واضح این داستان شروع شده. و مردم هم ساکت نبودن ولی همیشه دخالت از بیرون و خریت کسی که بر مسند قدرت بوده، یا برعکسش، جهت‌دهی ذهنی مردم و براندازی افرادی که به سیاستای انگلیس، امریکا یا روسیه نه گفتن. خلاصه مشکل ایران خیلی ریشه‌ای‌تر و پیچیده‌تر از داستان انقلاب‌های فرانسه‌ست.

بعد تو می‌گی اگه انقلاب بشه - که یک، نمی‌دونیم کِی این اتفاق می‌افته و اصلا چقد جانی، مالی، عمری تلفات میدیم - بعدش چی؟‌ راه حلی برای بعدش داری؟ همه اینا کلی اگر و اما و نشه و بشه‌ست، بعد من بشینم اونجا، از فردای خودم خبر نداشته باشم، که اگر شد، مشارکت داشته باشم؟‌ چه انگیزه‌ای باید داشته باشم که حتی اگر انقلابی هم بشه، حکومت‌های بعدی بهتر باشن؟

والا من الان اصلا حرف از وطنم پاره تنم و اينا نميزنم.ميگم بابا زندگيتون به فنا ميره .اكثر افرادى كه ميرن تو اين مسير پر از خطر مهاجرت تموم پولشون هدر ميره و تهش؟هيچ.پولش رفته و هنوز اينجاست!

یک اینکه کجا "اکثر" افرادی که رفتن در این مسیر "پر از خطر" تموم پولشون هدر رفته و

و خب،وقتى براى جامعتون تلاش نمى كنيد پس هم اواره شدن هم بدبختى حق شماست.

آواره شدن؟

دو اینکه آواره از کجا شدن؟ از جایی که در درجه اول چون احساس تعلق نکردن رفتن؟

سه اینکه بیشتر به عباراتی که انتخاب می‌کنی دقت کن، من و تو کی باشیم که بگیم چی حق بوده و چی ناحق؟ مگه از داستان زندگی مردم خبر داریم؟

 

[merfan x1]

+وطن چقدر به من خدمت کرد؟ که من بخوام بمونم و جبران کنم؟، اصلا من چقدر می‌تونم گندی که طی ادوار مختلف، زده شده رو ماست‌مالی کنم؟
+اوج امکاناتی که اینجا داشتم و دارم، تحصیل در سمپاد بوده که به اندازه کافی طی این دوره، سعی خودمو کردم برای مفید بودن.
+درمورد بحث دل‌کندن هم، خب مگه دل‌کندن و رهاکردن و رفتن، چقدر سخته؟ (کم تو زندگیمون با پرواز نرخ دلار و فلان، از آرزوهامون دل کندیم؟!) اگه سخت باشه، چندبار سخته؟، درکل به‌نظر من وابسته بودن و دلبستگی به هرچیزی از یه‌جایی ببعد آسیب‌زاست. و گویا پتانسیل "رهاکردن همه‌چیز" رو داشتن؛ تو این برهه زمانی که یک دقیقه بعدمون در هاله‌ای از ابهامه، امتیاز محسوب میشه.
+چرا باید بخاطر جبرجغرافیا بهترین موقعیت‌ها رو از دست داد؟ یا مثلاً تو رشته‌ای تحصیل کرد که موردعلاقه‌‌ات یا اولویت اولت نبوده و نیست…؟!
+من از نَفْسِ وطن بدم نمیومد ولی جامعه الان تا خرخره تو کثافت فرو رفته و اوضاع داغون‌تر از چیزی به نظر میاد که بخوام و بتونم به قشنگیای فلان شهر و بیسار دانشگاه، دلخوش باشم.
++اگر روزی وطن رو بدرود بگم، یحتمل با خانواده‌ام هستم یا مطمئنم که تو موقعیت مکانی ایمن تر و بهتری قرار دارند.

نپرسید کشور شما برایتان چه کرده، بپرسید شما برای کشورتان چه کردید؟

جان آف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا

 

[Karenn]

نپرسید کشور شما برایتان چه کرده، بپرسید شما برای کشورتان چه کردید؟

جان آف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا

بپرسید اگر من بمانم و کاری برای کشور بکنم این لجنزار با خون من پاک میشه یا فقط منم تو لجنزار غرق میشم؟

 

[PD]

مرحوم JFK تو ایران فوقش میشد علی‌البدل شورای شهر اونم با شیرینی دادن به ملت. که این خودش توضیح میده چرا خیلیا امیدی به ایران ندارن. چیزی مثل شورای شهر و روستا از بین مردم برای مردم انتخاب میشن ولی خودشون اولین لایه فساد رو تشکیل میدن. اینا(+اکثر کسایی که به نحوی دارن گند میزنن تو مملکت) لزوما ارتباطی جز آموزش دیدن با حکومت ندارن. آدم معمولیایی که ممکنه فامیل یا رفیقتون باشن.

کلا همون کاری رو بکنین که میخواین/فکر میکنین درسته/بلاه بلاه بلاه.

 

[صوراسرافیل]

اگه صبور باشی من یه سری سوال بپرسم، که بهتر منظور همدیگه رو بفهمیم.

چرا بد زندگی کنیم ولی در ایران بمانیم؟ بد زندگی کردن در کشورت در مقایسه با جا‌به‌جا شدن ولی خوب زندگی کردن، اسمش چیه؟


اتفاقا اونقدر که فکر می‌کنید این حکومت احمق نیست. اینطور بگم، اگه شما عروسک یه دختربچه رو بگیرید، گریه می‌کنه، شاید حتی پرخاشگری کنه و .. اگه چند دیقه قبل از اینکه واکنشش شروع بشه بهش بگید "ممکنه" (و نه قطعا) امروز بهش اجازه غذا خوردن ندید، دیگه سر عروسکش گریه نمی‌کنه. از طرفی سر اینکه "ممکنه" بهش غذا ندید هم جیغ و داد راه نمی‌ندازه چون روزنه امیدی داره که نهایتا غذا بخوره اما اگه اعتراضی بکنه اون اعتراض هم انرژیشو می‌گیره، هم رو "غذا خوردنش" اثر منفی بذاره. در نتیجه اعتراض نمی‌کنه و منتظر می‌مونه ببینه چی میشه. این مثال خیلی ساده‌ای از جامعه ایرانه.

جز حکومت داخلی ناکارآمد، تفاوتای دیگه‌ای هم هست بین ایران و یه کشور بی‌سرو صدا، که مطمئنم به اندازه‌ای تاریخ خوندی که دلیلش رو حدس بزنی، جغرافیای خاصی که هست، منابع نفت و گاز و .. . و مشکلات امروز و دیروز هم نبوده، از قاجار (یا احتمالا قبل‌ترش) به طور واضح این داستان شروع شده. و مردم هم ساکت نبودن ولی همیشه دخالت از بیرون و خریت کسی که بر مسند قدرت بوده، یا برعکسش، جهت‌دهی ذهنی مردم و براندازی افرادی که به سیاستای انگلیس، امریکا یا روسیه نه گفتن. خلاصه مشکل ایران خیلی ریشه‌ای‌تر و پیچیده‌تر از داستان انقلاب‌های فرانسه‌ست.

بعد تو می‌گی اگه انقلاب بشه - که یک، نمی‌دونیم کِی این اتفاق می‌افته و اصلا چقد جانی، مالی، عمری تلفات میدیم - بعدش چی؟‌ راه حلی برای بعدش داری؟ همه اینا کلی اگر و اما و نشه و بشه‌ست، بعد من بشینم اونجا، از فردای خودم خبر نداشته باشم، که اگر شد، مشارکت داشته باشم؟‌ چه انگیزه‌ای باید داشته باشم که حتی اگر انقلابی هم بشه، حکومت‌های بعدی بهتر باشن؟


یک اینکه کجا "اکثر" افرادی که رفتن در این مسیر "پر از خطر" تموم پولشون هدر رفته و

آواره شدن؟

دو اینکه آواره از کجا شدن؟ از جایی که در درجه اول چون احساس تعلق نکردن رفتن؟

سه اینکه بیشتر به عباراتی که انتخاب می‌کنی دقت کن، من و تو کی باشیم که بگیم چی حق بوده و چی ناحق؟ مگه از داستان زندگی مردم خبر داریم؟

اولا كه من حرفى از اواره شدن نزدم،گفتم پولشون هدر ميره و خب هست.ممكنه اينهمه خرج رو بكنن و نهايتا هيچ.

اتفاقا اونقدر که فکر می‌کنید این حکومت احمق نیست. اینطور بگم، اگه شما عروسک یه دختربچه رو بگیرید، گریه می‌کنه، شاید حتی پرخاشگری کنه و .. اگه چند دیقه قبل از اینکه واکنشش شروع بشه بهش بگید "ممکنه" (و نه قطعا) امروز بهش اجازه غذا خوردن ندید، دیگه سر عروسکش گریه نمی‌کنه. از طرفی سر اینکه "ممکنه" بهش غذا ندید هم جیغ و داد راه نمی‌ندازه چون روزنه امیدی داره که نهایتا غذا بخوره اما اگه اعتراضی بکنه اون اعتراض هم انرژیشو می‌گیره، هم رو "غذا خوردنش" اثر منفی بذاره. در نتیجه اعتراض نمی‌کنه و منتظر می‌مونه ببینه چی میشه. این مثال خیلی ساده‌ای از جامعه ایرانه.

اين مثالى كه فرموديد شايد تا همين چندسال پيش درست بود اما حالا نه.بگذاريد اينطور بگم كه ما مثال چنين وضعى رو در همه جاهايى كه انقلاب از سر فقر رخ داده داشتيم.منتها ديگه وضع داره ازين مثال شماهم فراتر ميره.حاكميت ديگه نه قادر به تامين عروسكه و داريم به نقطه اى ميرسيم كه اون بچه هه كاملا فهميده كه اصلا خبرى از غذا هم نخواهد بود چون واقعا هم نيست.اون بچه بعد ازينكه چند روز غذا نخوره به جوش مياد.ضمن اينكه بايستى بدونيم كه الان داريم به سمت گرسنگى مطلق ميريم.يعنى عده زيادى از جامعه(و نه ازوما قشر فقير بلكه قشر متوسط نيز)تو روز تو يه وعده غذا خوردن بيافته.ادم گرسنه ديگه هيچى حاليش نيست.
بزاريد مثالى دقيق تر از انقلاب فرانسه بزنم.مثالى كه به ايران شبيه باشه ماجراى روسيست.در انقلاب روسيه حاكميت درست همين استراتژى عروسك و غذاى شمارو داشت.منتها ناگهان كار به نقطه اى كشيد كه ديگه هرچى مى گفت ممكنه بهت غذا بدم فايده نداشت چون عملا هر روز به اون بچه غذا نمى داد.نتيجه؟هيچى مردمى كه تا ديروز اصلا خبرى از حركتشون نبود فشار گرسنگى ريختشون تو خيابون و چنان زدن و ازبين بردن كه رژيم به خودش اومد ديد ملت گرسنه ريختن تو كاخ زمستونى تزار!

ببينيد الان وضع ما دقيقا داره به اين سمت ميره.وقتى اوضاع انقدر گل و گلاب بشه كه به ابرتورم برسيم(كه به گفته خود اين حضرات داريم مى رسيم) ميشه اون قدر وخشتناك كه غذاتو ساعت ده و نيم بخرى سود كردى تا ده و بيست و پنج دقيقه.هر پنج دقيقه قيمت ميره بالا.
مردم به نقطه اى ميرسن كه يه بخور و نمير هم نميتونن بخورن.نتيجه؟خب ادم گرسنه اصلا فكر نمى كنه كه چى ميشه و ازين صحبتا.

بعد تو می‌گی اگه انقلاب بشه - که یک، نمی‌دونیم کِی این اتفاق می‌افته و اصلا چقد جانی، مالی، عمری تلفات میدیم - بعدش چی؟‌ راه حلی برای بعدش داری؟ همه اینا کلی اگر و اما و نشه و بشه‌ست، بعد من بشینم اونجا، از فردای خودم خبر نداشته باشم، که اگر شد، مشارکت داشته باشم؟‌ چه انگیزه‌ای باید داشته باشم که حتی اگر انقلابی هم بشه، حکومت‌های بعدی بهتر باشن؟

اين حرف شما درست مثل حرف اون ادميه كه افتاده تو چاه و داره غرق ميشه و ميتونه بره بيرون منتها ميگه يه وقت نرم بيرون مار نيشم بزنه!عجب بابا!شما مى فرماييد اره ديگه تو همين فلاكت خودمون بمونيم اخه از كجا معلوم ادماى بعدى خوب باشن؟خب اگر ملت بعد از انقلاب هم هوشيار باشه(كه اينبار احتمالا هست،تجربه خوبى از انقلاب اخير كسب شد) چنين اتفاقى رخ نميده.


پس بگذاريد يك جمع بندى بكنم فرمايش شما رو.شما مى فرماييد ما تو همين بدبختى خودمون بمونيم چون كه اخه معلوم نيست اگه بخوايم ازين چاه بيرون بيايم يه تريلى زيرمون كنه

بپرسید اگر من بمانم و کاری برای کشور بکنم این لجنزار با خون من پاک میشه یا فقط منم تو لجنزار غرق میشم؟

اگر از من مى پرسيد لجنزار با خونتون پاك نميشه اما با حركتتون چرا.البته متاسفانه امثال شما تمايلى به بيرون اومدن از وضع وحشتناكتون رو نداريد.خب باشه بيرون نيايد و همينجورى زندگى كنيد.ببينيم تهش چه زندگى مى كنيد.



والا با اين تفكراتى كه شما داريد والا هيچ مملكتى پيشرفت نمى كنه.شماها براى بدبخت كردن دويست ملت كافى هستيد

 

[takkhal]

واقعیت اینه که ایران مال ماست و کسی از خارج ایران نمیاد برای ما اونو درستش کنه پس اگه میخوایم تغییر بدیم باید بمونیم و با تلاش اصلاحش کنیم و قبل از آن هم باید بدونیم که تغییر مثل سرعت اینرسی داره و به مرور زمان ایجاد میشه و پله ای نیست
از طرفی فکر می کنید اینکه آدم بره جایی که همه چیزش رو به راه است ، کاری را انجام بده هنر کرده به نظر من خیر!!چون که خیلی های دیگه هم اگه جای ما باشن تو شرایط مساعد می توانند کارهایی را انجام بدهند اما اینکه توی شرایط سخت بمونی و تغییر ایجاد کنیم و باعث پیشرفت مملکت بشیم کار هرکسی نیست فقط و فقط از جوونای خوش استعداد خودمون برمی یاد مطمئن باشید که هیچ کسی برای ما از بیرون مملکت دل نمی سوزونه به نظر من نخبه اونی نیست که میره تو آمریکا و یک کار علمی خیلی های تک انجام میده اونکه میمونه وباعث پیشرفت علم و صنعت در ایران میشه نخبه است حتی اگر سطح کاری که میکنه از آمریکا پایین تر باشه
اصولاً نوابغ شرایط خیلی سخت نبوغ شون رو نشون میدن اگر زندگینامه خیلی بخونی متوجه این حرف میشی و آخرین نکته اینکه غرب و آمریکا را هم اول خودشون این و نخبگان شون با صبر و تلاش ساختند بعد بقیه لژیونرها را جذب کردند

 

[صوراسرافیل]

واقعیت اینه که ایران مال ماست و کسی از خارج ایران نمیاد برای ما اونو درستش کنه پس اگه میخوایم تغییر بدیم باید بمونیم و با تلاش اصلاحش کنیم و قبل از آن هم باید بدونیم که تغییر مثل سرعت اینرسی داره و به مرور زمان ایجاد میشه و پله ای نیست

به والله ما فقط همين جمله شمارو مدت هاست تلاش داريم ملت رو بهش متوجه كنيم.البته در عموم مردم موفقيت هاى زيادى داشتيم اما در بين حضار اينجا متاسفانه خير.

 

[Orelia]

ببینید من دیگه همون چارتا صحبتی که می‌خواستم بکنم هم با جوابای شما تو دهنم خشکید. موضع گیری شما و موافقینتون هم چند تا حالت بیشتر نداره،
یک اینکه هنوز وارد محیط دانشگاهی، یا فرهنگی (دیگه سیاسی‌ش رو نگم) نشدید که ببینید جریان چطوریه و همینطوری شعار آبادی سر میدید و حتی ما اگه بگیم باشه، حالا می‌گی با همه محدودیتای واضحی که هست چی کار کنیم، فراتر از مهاجرت نکردن، جوابی دارید؟

حالت دو اینه که اگه شدید هم اونقدری که دغدغه‌مند حرف می‌زنید، تلاشی نکردید که ببینید سر کوچکترین مسائل چقدر سنگ‌اندازی میشه.

حالت سوم اینه که چشماتونو بستید رو یه سری واضحات، الان همون مردمی که می‌فرمایید خیلی‌هاشون عمدا یا سهوا تو باقالیان - به همین دلیل هم اعتراضات سراسری نمیشه - که مشکل از آموزش و آگاهیه، مشکل دیگه اینه که آموزش و آگاهی رو تا وقتی دولت و حکومت جلوگیری کنه، نمیشه تغییر اساسی داد. حکومت هم بخوای تغییر بدی باید مردم به حداقل آگاهی درستی رسیده باشن که به قول شما حکومت بعدی بدتر از قبلی نشه.

حالا بفرمایید راه حل شما فرزند دغدغه‌مند ایرانی برای خروج از این دور باطل چیه.

 

[Iman Rage]

اولا كه من حرفى از اواره شدن نزدم،گفتم پولشون هدر ميره و خب هست.ممكنه اينهمه خرج رو بكنن و نهايتا هيچ.

اين مثالى كه فرموديد شايد تا همين چندسال پيش درست بود اما حالا نه.بگذاريد اينطور بگم كه ما مثال چنين وضعى رو در همه جاهايى كه انقلاب از سر فقر رخ داده داشتيم.منتها ديگه وضع داره ازين مثال شماهم فراتر ميره.حاكميت ديگه نه قادر به تامين عروسكه و داريم به نقطه اى ميرسيم كه اون بچه هه كاملا فهميده كه اصلا خبرى از غذا هم نخواهد بود چون واقعا هم نيست.اون بچه بعد ازينكه چند روز غذا نخوره به جوش مياد.ضمن اينكه بايستى بدونيم كه الان داريم به سمت گرسنگى مطلق ميريم.يعنى عده زيادى از جامعه(و نه ازوما قشر فقير بلكه قشر متوسط نيز)تو روز تو يه وعده غذا خوردن بيافته.ادم گرسنه ديگه هيچى حاليش نيست.
بزاريد مثالى دقيق تر از انقلاب فرانسه بزنم.مثالى كه به ايران شبيه باشه ماجراى روسيست.در انقلاب روسيه حاكميت درست همين استراتژى عروسك و غذاى شمارو داشت.منتها ناگهان كار به نقطه اى كشيد كه ديگه هرچى مى گفت ممكنه بهت غذا بدم فايده نداشت چون عملا هر روز به اون بچه غذا نمى داد.نتيجه؟هيچى مردمى كه تا ديروز اصلا خبرى از حركتشون نبود فشار گرسنگى ريختشون تو خيابون و چنان زدن و ازبين بردن كه رژيم به خودش اومد ديد ملت گرسنه ريختن تو كاخ زمستونى تزار!

ببينيد الان وضع ما دقيقا داره به اين سمت ميره.وقتى اوضاع انقدر گل و گلاب بشه كه به ابرتورم برسيم(كه به گفته خود اين حضرات داريم مى رسيم) ميشه اون قدر وخشتناك كه غذاتو ساعت ده و نيم بخرى سود كردى تا ده و بيست و پنج دقيقه.هر پنج دقيقه قيمت ميره بالا.
مردم به نقطه اى ميرسن كه يه بخور و نمير هم نميتونن بخورن.نتيجه؟خب ادم گرسنه اصلا فكر نمى كنه كه چى ميشه و ازين صحبتا.

اين حرف شما درست مثل حرف اون ادميه كه افتاده تو چاه و داره غرق ميشه و ميتونه بره بيرون منتها ميگه يه وقت نرم بيرون مار نيشم بزنه!عجب بابا!شما مى فرماييد اره ديگه تو همين فلاكت خودمون بمونيم اخه از كجا معلوم ادماى بعدى خوب باشن؟خب اگر ملت بعد از انقلاب هم هوشيار باشه(كه اينبار احتمالا هست،تجربه خوبى از انقلاب اخير كسب شد) چنين اتفاقى رخ نميده.


پس بگذاريد يك جمع بندى بكنم فرمايش شما رو.شما مى فرماييد ما تو همين بدبختى خودمون بمونيم چون كه اخه معلوم نيست اگه بخوايم ازين چاه بيرون بيايم يه تريلى زيرمون كنه

اگر از من مى پرسيد لجنزار با خونتون پاك نميشه اما با حركتتون چرا.البته متاسفانه امثال شما تمايلى به بيرون اومدن از وضع وحشتناكتون رو نداريد.خب باشه بيرون نيايد و همينجورى زندگى كنيد.ببينيم تهش چه زندگى مى كنيد.



والا با اين تفكراتى كه شما داريد والا هيچ مملكتى پيشرفت نمى كنه.شماها براى بدبخت كردن دويست ملت كافى هستيد

به والله ما فقط همين جمله شمارو مدت هاست تلاش داريم ملت رو بهش متوجه كنيم.البته در عموم مردم موفقيت هاى زيادى داشتيم اما در بين حضار اينجا متاسفانه خير.

من خلاصه بگم اینکه روحیه تغییر دادن و آزادی خواهی چیز خوبیه و من تحسینش میکنم،صرفا چند نکته روصرفا جهت اطلاع عرض می کنم:
1-عده غالبی بر این عقیده هستند که به دلایل مختلف چه با انقلاب و چه بی انقلاب این مملکت در مسیر بدبختی و فقر حرکت می کند و مهاجرت تنها راه در رو از این وضعیت است.
2-جان هر کس از ارزشمند ترین سرمایه هر کسیست لطفا به این راحتی از جان بقیه مایه نگذارید!
3-نه صرفا در صحبت با من بلکه با سایر افراد ادب را رعایت کنید،نشان دهنده شخصیت شماست!

 

[صوراسرافیل]

ببینید من دیگه همون چارتا صحبتی که می‌خواستم بکنم هم با جوابای شما تو دهنم خشکید. موضع گیری شما و موافقینتون هم چند تا حالت بیشتر نداره،
یک اینکه هنوز وارد محیط دانشگاهی، یا فرهنگی (دیگه سیاسی‌ش رو نگم) نشدید که ببینید جریان چطوریه و همینطوری شعار آبادی سر میدید و حتی ما اگه بگیم باشه، حالا می‌گی با همه محدودیتای واضحی که هست چه غلطی کنیم، جوابی داری؟
دو اینکه اگه شدید اونقدری که دغدغه‌مند حرف می‌زنید، تلاشی نکردید که ببینید سر کوچکترین مسائل چقدر سنگ‌اندازی میشه
سه اینکه چشماتونو بستید رو یه سری واضحات، الان همون مردمی که می‌فرمایید خیلی‌هاشون عمدا یا سهوا تو باقالیان - به همین دلیل هم اعتراضات سراسری نمیشه - که مشکل از آموزش و آگاهیه، مشکل دیگه اینه که آموزش و آگاهی رو تا وقتی دولت و حکومت جلوگیری کنه، نمیشه تغییر اساسی داد. دولت و حکومت هم بخوای تغییر بدی باید مردم آگاه باشن.
حالا بفرمایید راه حل شما فرزند دغدغه مند ایرانی برای خروج از این دور باطل چیه.

من هم نگفتم الان ميريم دو روزه ايرانو برميگردونيم به ايران زمان شاه!مشكل تورم حداقل اونطور كه من از افرادش شنيدم ده دوازده سال زمان ميبره.مشكلات ديگه هم زمان ميبرن اما قابل بازسازين.
و ما هم نگفتيم اموزش.اگاهى به خصوصى هم نميخواد.فقط بايستى اين نكته رو مردم متوجه بشن كه بابا اگه ميخواى جامعت بهتر بشه وصعش بايد براش تلاش كنى.دور باطلى در كار نيست.
ضمن اينكه شما از كجا از سن ما اطلاع داريد و اگر هم داريد اينكه ميگيد شما هنوز ''دانشگاه نرفتيد!''فقط براى بستن باب بحثه.پس واقعا دور از قواعد بحث هست اگر ازين واژه فرزند ايران(كه البته همه هستيم)براى افراد در اين بحث استفاده كنيد.
ضمن اينكه بر خلاف خيال شما اكثريت افراد فعال در خال خاضر همه از قشرى هستن كه وارد اين محيط شدن چنانچه اگر يك جلسه به احزاب مخالف بريد خواهيد ديد كه همه وارد اين محيط شدن.

به زودى اگر تونستم يه مقاله از يه روزنامه حزب توده (فكر كنم باختر امروز)در سال پنجاه و شش براتون ميفرستم كه نويسنده اومده بود گفته بود كه انقلاب در ايران نخواهد شد.دقيقا هم دلايلش همين دليل شما بود كه جماعت اگاه نيستن و دولت هم كه اگاهشون نمى كنه و اين دور باطل ادامه داره و به همين دليل انقلاب در ايران نخواهد شد!

1-عده غالبی بر این عقیده هستند که به دلایل مختلف چه با انقلاب و چه بی انقلاب این مملکت در مسیر بدبختی و فقر حرکت می کند و مهاجرت تنها راه در رو از این وضعیت است.

اين باز مثال اون مرد در چاهه.ما همه ملزومات رو داريم فقط يك حكومت ملى نداريم كه اون هم اميدواريم برقرار بشه و تلاشمون هم بر همينه.

از جان افراد مايه نگذاريد2

نه نه بنده ابدا چنين كارى نمى كنم.من اتفاقا منظورم اين هست كه در وضع حضور اين رژيم قتل عام و خسارت جانى بسيار بالاست و اتفاقا در صورت وقوع اعتراضات عمومى كشته ها به مراتب كمتر از وضع خاضر خواهد بود چنانچه در بسيارى از انقلاب ها قوه سركوب روحيه خودش رو به دليل سراسرى بودن اعتراض از دست داد و كشتارى كمتر از زمان حضور اون رژيم رخ داد(روسيه مثال خوب اين قضيه هست)

نه صرفا در صحبت با من بلکه با سایر افراد ادب را رعایت کنید،نشان دهنده شخصیت شماست!

عميقا عذرخواهى مى كنم اگر گاهى بيش از حد تندروى مى كنم و تند صحبت مى كنم.متاسفانه در اين گونه بحث ها معمولا اينطور صحبت مى كنم.بنابراين اگر تا الان به نحوى تند و خارج از اقتضاى ادب صحبت كردم عذرخواهى مى كنم.

 

[merfan x1]

بپرسید اگر من بمانم و کاری برای کشور بکنم این لجنزار با خون من پاک میشه یا فقط منم تو لجنزار غرق میشم؟

بستگی به عرضه فرد دارد.

 

[Leo]

@merfan x1 @Gourmet
من یه سؤالِ نسبتاً شخصی دارم که البته لزومی نداره جواب بدید ولی خب اگر جواب بدید خیلی بهتره
شما دقیقاً چه کاری برای پیشرفت کشور انجام دادید یا قصد دارید در آینده انجام بدید؟ اگه دوست داشتید با جزئیات توضیح بدید. در واقع من می‌خوام ببینم دقیقاً چه مسیری رو برای پیشرفت کشورم می‌تونم طی کنم که باعث نشه در نهایت خودم بدبخت شم. یه مقدار من رو راهنمایی کنید لطفاً. چون این "تلاش کن" و "عرضه داشته باش" و فلان و بیسار، خیلی کلی و مبهم هستن.

 

[merfan x1]

@merfan x1 @Gourmet
من یه سؤالِ نسبتاً شخصی دارم که البته لزومی نداره جواب بدید ولی خب اگر جواب بدید خیلی بهتره
شما دقیقاً چه کاری برای پیشرفت کشور انجام دادید یا قصد دارید در آینده انجام بدید؟ اگه دوست داشتید با جزئیات توضیح بدید. در واقع من می‌خوام ببینم دقیقاً چه مسیری رو برای پیشرفت کشورم می‌تونم طی کنم که باعث نشه در نهایت خودم بدبخت شم. یه مقدار من رو راهنمایی کنید لطفاً. چون این "تلاش کن" و "عرضه داشته باش" و فلان و بیسار، خیلی کلی و مبهم هستن.

1-مهره ای کوچک باش و در جای درست قرار بگیر.
2-کسی که خودش رو نتونه نجات بده نمیتونه فرد دیگه ای رو هم نجات بده. اول خودتون رو نجات بدید بعدا میتونید بقیه رو هم نجات بدید.
3-کسی که بخواد کار بکنه از خارج کشور هم میتونه کار بکنه.
4-کسی هم مجبورتون نکرده. اگر شما کاری نمیکنید حداقل بگید من نمیتونم و برید کنار! امام حسین کسی رو مجبور نکرد بمونه و شهید بشه.

 

[Krypton]

کسی که خودش رو نتونه نجات بده نمیتونه فرد دیگه ای رو هم نجات بده. اول خودتون رو نجات بدید بعدا میتونید بقیه رو هم نجات بدید

بعضی‌ها هم نجات رو در مهاجرت یافتن...

 

[صوراسرافیل]

@merfan x1 @Gourmet
من یه سؤالِ نسبتاً شخصی دارم که البته لزومی نداره جواب بدید ولی خب اگر جواب بدید خیلی بهتره
شما دقیقاً چه کاری برای پیشرفت کشور انجام دادید یا قصد دارید در آینده انجام بدید؟ اگه دوست داشتید با جزئیات توضیح بدید. در واقع من می‌خوام ببینم دقیقاً چه مسیری رو برای پیشرفت کشورم می‌تونم طی کنم که باعث نشه در نهایت خودم بدبخت شم. یه مقدار من رو راهنمایی کنید لطفاً. چون این "تلاش کن" و "عرضه داشته باش" و فلان و بیسار، خیلی کلی و مبهم هستن.

اول از همه شركت و حركت دادن اعتراضات به هدف سقوط رژيم،دوم حركت براى اطمينان از حاكميت صحيح در نظام اينده.و سوم كه از همه هم مهم تره پس از رسيدن به اون نظام مورد نظر به شكلى كه ميتونم كمك كنم و كنيم به بازساختن ايران.اين ساده ترين شكل كاره و نه فكر من بلكه راه و فكر همه مخالفين با هر سبك و ايدئولوژى در اين مسير خلاصه ميشه.همه مخالفين چنين مسيرى دارن و ماهم چنين مسيرى داريم.


البته روش اقاى عرفان با من فرق داره و ايشون خواستار سقوط رژيم نيستن اما ايشون هم به لزوم توسعه باور دارن(كه البته من با ايشون مخالفم و معتقدم توسعه در دايره اين رژيم ممكن نيست).

 

[merfan x1]

بعضی‌ها هم نجات رو در مهاجرت یافتن...

اتفاقا حرکت مثبتی میتونه باشه
منتها بعد از اینکه تجربه کسب کردن یا پولدار شدن یا هرچی، بیان کاری که میتونن رو بکنن
آموزش، سرمایه گذاری یا حتی تسهیل صادرات کالا و...

 

[maleck :)]

پونه گرجی که امروز تولدشه، رفت و کشتنش.
علی یونسی هم که مونده بود، تو زندانه و میخوان بکشنش.
چه بخوای مهاجرت کنی و بری، چه بخوای بمونی و خدمت کنی اسیر یه مشت جانی آدمکشی. ولی خب، بعد از مهاجرت شانست برای زندگی بیشتره.

 

[Black note]

بستگی به شغلت داره
سوال کلیه

 

[Arian.061]

بنظر من کلا به دور از بحث های وطن پرستی و …
کشور آدم جاییه که قبولش کنن به استعداد های فرد توجه کنن و خیلی راحت ازش رد نشن
هزار تا مانع در راه پیشرفت گذاشته نشه و کلی بحثای دیگه…
اما من خودم برای تحصیل میرم و برای عمل به کشور خودم برمیگردم.

 

[ardalaan]

نگاه کنید عزیزان اگر شما بخواید به طور ایدئال و انتزاعی(بدون توجه به شرایط خاص کشوری به نام ایران) بگید که چه کاری درسته که بکنید، به این معنا که چه کاری اگر بکنید بیشترین تأثیر مثبت رو داره، اون کار موندن در ایرانه. چرا؟ چون توسعه جهان در گروِ توسعه متوازن اونه. یعنی همه جای دنیا باید با هم رشد کنه. یک دلیل این هست که همه جای دنیا روی هم تأثیر میذاره. مثلا القاعده از افغانستان پا میشه میره آمریکا برج های دو قلو رو میزنه یا گاز های گلخانه ای که کشورهای صنعتی تولید می کنن اقلیم همه زمین رو تغییر میده یا اساسا گسترش فقر یا خشونت یا هر فرهنگ بدی در یک نقطه میتونه روی بقیه فرهنگ ها تأثیر منفی بذاره؛ به هزار روشی که برای ما لزوما به راحتی قابل درک و ردیابی نیست. یک دلیل دیگر هم ایجاد رقابته. یعنی وقتی جهان تک‌قطبی یا دو‌قطبی باشه، اون قطب‌ها به طرق مختلف از به وجود آمدن رقابت سالم جلوگیری می‌کنن. این کشورها در سازمان‌های بین‌المللی امتیازهای ویژه‌ای دارن و نفوذ پیدا و پنهانی برای وضع قوانین یا انتشار گزارش‌ها به نفع خودشون اعمال می‌کنن. این استانداردهای دوگانه باعث میشه قدرتمندها بتونن به طور غیرمنصفانه‌ای رقیب‌هاشون رو حذف کنن و فقدان رقابت به توسعه خودشون هم ضربه میزنه.
حالا اگه از هر گوشه جهان کشورها قدرت خودشون رو بازبیابن و با هم متحد بشن دیگه به هیچ کشور یا قطبی این اجازه داده نمیشه که برای خودش انحصار ایجاد کنه و به بقیه ظلم کنه. دقیقا سیری که در یک جامعه اتفاق می افته. تا مدت ها دیکتاتورها قدرت رو به هم پاس میدن تا زمانی که مردم به هیچ کس اجازه ندن به حقوقشون بی احترامی کنه. نظم و توسعه جامعه جهانی هم در گروِ قدرت و اتحاد اعضای جامعه جهانیه.
پس این که ما به کشور دیگری بریم و به بشریت کمک کنیم خوبه ولی ربطی به نقشی که باید در کشورمون ایفا می کردیم ولی ولش کردیم نداره. توسعه متوازن رو لنگ میذاره. چیزی که جهان ما کم داره. اگر شما از ایران بری آمریکا، یک نفر از آمریکا نمیاد ایران که جای شما رو پر کنه. شما بدون این که بخوای فارسی حرف می‌زنی، به افراد، مکان‌ها و مفاهیم متعلق به این کشور دلبستگی داری و با این فرهنگ بیشترین آشنایی رو داری که باعث می‌شه نقش شما در همین کشور تعریف بشه و جای شما رو کس دیگری نتونه پر کنه.
اما...
not gonna lie, they had us in the first half
شما تا زمانی که در ایران هستی، عقیمی. تو کار زندگی خودت موندی. اگه کسی پشتیبانی مالی‌ت نکنه، قرار نیست بتونی به غیر از پول، دغدغه دیگه‌ای داشته باشی. قرار نیست به شما اجازه رشد و تأثیرگذاری داده بشه. حضور فیزیکی من در ایران قرار نیست فایده‌ای برای ایران داشته باشه. همه که نمی‌تونن مهاجرت کنن. اون عده‌ای که از ایران می‌رن باعث نمیشه آدم برای تظاهرات کم بیاد. اگر ملتی به ذهنیت انقلاب برسه، آدم به اندازه کافی برای این کار داره، چه مهاجرهاش باشن چه نباشن. شما وقتی در ایرانی، چیزی به جز یه جفت پا برای شرکت در تظاهرات برای ارائه نداری. اما در عوض اگه خارج از ایران زندگی کنی(مثلا آمریکا که بیشتر میرن)، یه دونه اسکناس صد دلاری که بخش خیلی کوچکی از درآمد ماهانه تو رو تشکیل میده، میتونه یه خونواده ایرانی رو از قشر فقیر وارد قشر متوسط کنه. دو تا اسکناس صد دلاری، دو تا خانواده. هم تو میتونی دغدغه‌ای غیر از معیشتت رو دنبال کنی، هم دو تا خانواده دیگه.
توی چند سال اخیر که اقتصاد کشور با شتاب خیلی زیاد به قهقرا رفت دیگه همه این بحث‌های بمونیم و تأثیر بذاریم بی‌معنی شد. نصف جمعیت کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنن و نصف دیگه هم پس‌اندازشون رو قبل از این سال‌های ریاضت اقتصادی جمع کرده‌ن. یه سری هم دزدن.
این که شما چرا نمیتونی روی رشد و رسیدن به درآمد کافی و موقعیتی که بتونی تأثیر گذار باشی حساب کنی هم به خاطر اینه که فساد و مافیا از بالا شروع کردن و تا پایین رو غصب و قبضه کردن.
اون قضیه کلی خرج می‌کنن و تهش هم هیچی به هیچی رو هم که کلا از خودت درآوردی. کسی که اطلاعات کافی داره و تکلیفش با خودش مشخصه دلیلی نداره چنین وضعیتی براش پیش بیاد.
پیش از این توی تاپیک برای مهاجرت رشته ریاضی چقدر باید خوب باشی؟ همین‌ها رو جواب دادم که شما وقعی ننهادی برادر گورمت @Gourmet

گروه‌ها و کانال‌های اپلای - منابع فارسی اپلای

---

برای رشته‌های گروه ریاضی شما باید خیلی تلاش کنی که اصلا امکان پذیرش فول‌فاند در هیچ دانشگاهی در هیچ کشوری رو نداشته باشی. توی همه کشورها، مثل ایران، سختی پذیرفته شدن در همه دانشگاه‌ها یکسان نیست و سلسله مراتب داره. هر کسی با توجه به شانسی که برای خودش می‌بینه و مکاتبه‌ای که با اساتید می‌کنه تشخیص می‌ده برای چه دانشگاه‌هایی اقدام کنه. اگر کسی با خوشبینی بی‌اساس، سرمایه‌ش رو برای اپلای دانشگاه‌هایی خرج کنه که شانس پذیرفته شدنش در اون‌ها پایینه، نتیجه نگرفتنش قابل پیشگیری بوده. اگر تکلیف خودت رو بدونی که می‌خوای اپلای کنی، وقت کافی خواهی داشت برای این که ملزوماتش رو فراهم کنی. اگر از ترس این که نشه اپلای کرد سراغ رشته‌ای نری، کلّن سراغ هیچ رشته و شغلی نباید بری، چون انجام هر کاری ملزوماتی داره.(این‌ها درباره رشته‌های گروه ریاضیه)
درباره این که نباید مهاجرت کرد و آدمی که کار بلد باشه هر جا رود قدر بیند و بر صدر نشیند، به نظرم با توجه به ناپایداری اقتصادی و سیاسی ایران، قمار با زندگیه. یعنی اگر وضع از این بدتر هم نشه، شما داری خوشبینی زیادی خرج می‌کنی. توی اقتصاد فاسد و مافیایی و حکومتی، که بخش خصوصیش هم یا مالکیت و مدیریتش دست افراد و نهادهای حکومتیه یا رشدش توسط اون‌ها محدود می‌شه، شایسته‌سالاری و فرهنگ کاری سازنده کمیاب میشه.
توی ایران خیلی حرفه‌ها تنها اسم و ظاهرن. چیزی که در کشورهای نرمال به اون اسم انجام می‌شه یک اصول و روندهایی داره که در ایران اون‌ها رو نداریم و عملا حرفه‌ها رو تقلیل می‌دیم و بی‌معنا می‌کنیم.
اگه از حقوق و فرهنگ محیط کاری شانس بیاری(که البته معنی‌ش استاندارد زندگی حداقلی خواهد بود)، باز هم همیشه باید برای اتفاقات غیر مترقبه پول ذخیره کنی چون خدمات اجتماعی و کمک به فرد خسارت‌دیده از اولویت‌های سیاست‌گذاری در ایران نیست. یعنی فرصت درگیر چیزی جز خودت و جیبت بودن رو پیدا نمی‌کنی. این ویدیو، تجربه یک نفر از کار دولتیه. این حرف‌ها رو جاهای دیگه هم شنیدیم.
شما تصور کن شما و همراهت و دو تا بچه‌ت، ماهانه 20 میلیون پس‌انداز کنید. با این حساب بعد از 20 سال کار، 4 میلیارد و 800 میلیون پس‌انداز دارین. با این پول می‌تونین یه خونه 130 متری تو تهران بخرین که میشه 3 میلیارد و 900 میلیون(قیمت هر متر 30 میلیون)، یه دنا پلاس توربوی اتوماتیک می‌خرین به قیمت 400 میلیون، می‌خوای واسه یه بچه‌ت جهیزیه بخری، اون یکی هم می‌خواد اپلای کنه، 500 میلیون هم این جوری خرج می‌شه و پس‌انداز شما تموم می‌شه. حالا اگه همراهت سرطان بگیره و نیاز به شیمی‌درمانی با هزینه بالا داشته باشه راه حل اینه که بی‌سر و صدا خلاصش کنی و پول کفن و دفن رو هم از نزول‌خور بگیری یا مثلا شما توی ایران موندی که یه تأثیری بذاری دیگه. فک کن بابت اعتراض مسالمت‌آمیز یا عضویت در گروه‌های غیرمجاز یا تشویش اذهان عمومی بیفتی زندان و چندصد میلیون وثیقه نیاز داشته باشی.
حالا یک قدم بریم عقب و یادآوری کنیم که شما قرار نیست 20 میلیون تومن ماهانه پس‌انداز داشته باشین.