خودکشی

[zeynabgol]

گاهی پایانی دردناک بهتر از دردی بی پایان است

پایان هیچ انسانی خودکشی نیست. اگر خودشونو میکشن، در واقع خودشونو از پایان بهتر محروم میکنن. کی گفته درد هیچ وقت تموم نمیشه؟ هیج دردی بی پایان نیست.

 

[Black note]

پایان هیچ انسانی خودکشی نیست. اگر خودشونو میکشن، در واقع خودشونو از پایان بهتر محروم میکنن. کی گفته درد هیچ وقت تموم نمیشه؟ هیج دردی بی پایان نیست.

این کل گرایی هات خودش یه ضعفه
میشه به من بگی برای کسی که نابیناس و براش یه درده پایانی هست؟
کدوم پایان بهتر؟
مرگ در حالتی که نمیتونی خودت رو استحمام کنی و بچه هات تورو ول کردن؟
لطفا بهم بگو کجایی مرگ شیرینه؟
خیلی درد ها بی پایانن
صرفا تو هرگز دردی به این بزرگی نداشتی
پس نمیتونی درباره پایان بقیه نظری بدی
جوری حرف میزنی انگار مسئولیت های زندگی رو چشیدی
آیا اصلا تنهایی رو حس کردی؟
اینکه همه ولت کنن و فقط تو باشیو بدبختی هات؟

 

[Sara.kh]

دربارۀ خود این که خودکشی کردن درسته یا نه و ابعاد مختلفش زیاد صحبت شده، چیزی که کم‌تر بهش توجه شده و من هم که گشتم چیز چندان مفیدی درباره‌ش پیدا نکردم، اخلاقی بودن جلوگیری و یا دخالت در خودکشی دیگرانه.
به نظر می‌رسه تنها اشتراکی که می‌شه بین تمام افرادی که به قصد موفق شدن خودکشی می‌کنن، پیدا کرد، اینه که در یه بازه‌ای (که می‌تونه خیلی کوتاه یا بلند باشه) قبل از این که انجامش بدن، به این می‌رسن (نه لزوماً با نتیجه‌گیری منطقی (؟!)) که نبودن‌شون بهتر از بودن‌شونه. می‌دونیم که ممکنه (و حتی احتمالش زیاده) که اون بازه تموم بشه و بعد از اون دیگه فرد مایل به خودکشی نباشه، پس دخالت و جلوگیری از خودکشی فرد حالتی مشابه نجات زندگی یک فرد در حالت‌هاییه که فرد در موقعیت مرگباری قرار می‌گیره و خب فکر می‌کنم بحثی سر این وجود نداشته باشه که نجات فرد تو این حالت، اخلاقیه. ولی خب به این سادگی نیست، در واقع اگه برای یه فردی، اون بازه‌‌ی تمایل به خودکشی رو خیلی طولانی فرض کنیم، یا شرایط زندگی‌ش (مثل داشتن اختلال روانی یا بیماری لاعلاج جسمی) رو وارد مسئله کنیم و یا دیدگاه‌های فلسفی‌ش رو در نظر بگیریم، اون وقت این مرز اخلاقی بودن جلوگیری از خودکشی فرد باید تغییر کنه؟ اگه بتونیم یک سری رو جزو موارد «تصمیم‌گیری آنی یا موقت» دسته‌بندی کنیم، دربارۀ بقیه چی می‌تونیم بگیم و در قبال اونا به لحاظ اخلاقی چه مسئولیتی داریم و در چه مواردی نباید جلوشون رو بگیریم؟

شوپنهاور و هم‌عقیده‌هاش دربارۀ آزادی اخلاقی حرف می‌زنن و حق خودکشی افراد رو لازمۀ اون می‌دونن [.]، ولی به نظر می‌رسه این جور دیدگاه‌ها به جواب دادن ما به سؤالات بالا کمک زیادی نمی‌کنه، چون به غیر از بعد فلسفی، چیز دیگه‎‌ای رو در نظر نمی‌گیره.

 

[sp.ring]

هیچوقت نعمت یا ...زندگی به جای همو بهمون نمیدن که بتونیم ادما رو قضاوت کنیم وقتی از چیزی اطلاعات کافی نداریم
مثل ماهی که برای اکسیژن دهن باز میکنه دهنمونو باز میکنیم تا دربارش سوال کنیم و وقتی زنده ی با تجربه ای پیدا نمیکنیم خودمونو به عنوان دانا ی با تجربه جا میزنیم و شروع به گفتن اعتقاداتمون میکنیم و همینطور دهن به دهن میچرخه و به یه باور جمعی تبدیل میشه
قضاوت میکنیم و خودمون حکم میدیم و مجازات میکنیم
کسی که خودکشی میکنه دقیقا به اندازه ی ادمی که لباسی رو دور میندازه یا غذایی رو رونه ی سطل اشغال میکنه دلیل داره
همونجوری که اون غذا مشکوک به فاسد شدنه و اون لباس محکوم به کهنه شدن شاید اون زندگی هم کهنه یا مسموم شده باشه
وقتی تجربه ای نداری که تو رو به خودکشی رسونده باشی یعنی خوششانسی چون یکی از نعمت های زندگی خوب یا صبر وتحمل زیاد یا اعتقادات قوی.....رو داری.........
من نعمت خودخواهی رو دارم که زندم ولی دیدم ادمی رو که برای راحتی کسایی که هر روز با حرفا و رفتاراشون بهش میفهموندن وجودش یه بار و مسئولیت ناخواسته و اضافیه خودکشی کرده و مسلما اگه من تو اون خانواده بودم شاید هیچوقت خودکشی نمیکردم ولی باعث مرگ ادمایی میشدم که از نظرم دارن با زندگی تو دنیا دنیارو به ... میکشن.
پس دست از قضاوت و پیش داوری بردارین شما هر چقدرم فرخونده و قوی و صبور و معتقدم که باشین هیچوت نمیتونی یه ادم دیگه رو به خاطر کاری که با خودش کرده زیر چرندیاتی که اسمشو فکت میزارین ببرین
درباره ی چیزایی حرف بزنین که تجربش کردین
اگه سوال داری از کسی بپرس که تجربه کرده نه یه مشت ..که تا یه نفر مخالفت میکنه پشت سرش مخالفت میکنن و تا یه نفر دفاع میکنه دفاع و نظرشون به یه نسیم بهاری یا باد بنده

 

[zeynabgol]

این کل گرایی هات خودش یه ضعفه
میشه به من بگی برای کسی که نابیناس و براش یه درده پایانی هست؟
کدوم پایان بهتر؟
مرگ در حالتی که نمیتونی خودت رو استحمام کنی و بچه هات تورو ول کردن؟
لطفا بهم بگو کجایی مرگ شیرینه؟
خیلی درد ها بی پایانن
صرفا تو هرگز دردی به این بزرگی نداشتی
پس نمیتونی درباره پایان بقیه نظری بدی
جوری حرف میزنی انگار مسئولیت های زندگی رو چشیدی
آیا اصلا تنهایی رو حس کردی؟
اینکه همه ولت کنن و فقط تو باشیو بدبختی هات؟

در شرایطی که بچه هات تورو ول کردن احتمالا یک قرن رو رد کردی و سالمندان زیاد خودکشی نمیکنن. آما خودکشی بیشتر برای نوجوان ها و جوانهاست.
هزاران هزار نابینا وجود دارن که راهی برای کنار اومدن پیدا کردن؛ وقتی با دردی کنار بیایم، مثل این میمونه که مهارش کرده باشیم.

نه خوشبختانه... لذت بردن از زندگی هیچ وقت برای من سخت نبوده.

حالا تو بگو، چجوری درباره حرفهای من نظر میدی؟ آیا تو تا حالا تلاش کردی که یذره، یک ذره، از زندگیت لذت ببری؟

 

[Black note]

مطمئنم میدونم یه فرد که خودکشی میکنه و مشکل روانی نداره رو چطور میبینی
با خودت میگی اون آدم ضعیفی بود و قدرت جنگیدن نداشت و خودشو کشت در نتیجه یه بازنده ی بدبخته
ولی واقعا گاهی نمیشه جنگید

در شرایطی که بچه هات تورو ول کردن احتمالا یک قرن رو رد کردی و سالمندان زیاد خودکشی نمیکنن. آما خودکشی بیشتر برای نوجوان ها و جوانهاست.
هزاران هزار نابینا وجود دارن که راهی برای کنار اومدن پیدا کردن؛ وقتی با دردی کنار بیایم، مثل این میمونه که مهارش کرده باشیم.

نه خوشبختانه... لذت بردن از زندگی هیچ وقت برای من سخت نبوده.

حالا تو بگو، چجوری درباره حرفهای من نظر میدی؟ آیا تو تا حالا تلاش کردی که یذره، یک ذره، از زندگیت لذت ببری؟

من قصد خودکشی ندارم
فقط از اظهار نظر های کورکورانت درباره کسایی که نمیشناسیشون خوشم نمیاد
تازشم
من که نگفتم تلاش نکنیدو همه خودشونو بکشن
نمیدونم چرا همچین برداشتی داشتی!

 

[uwu]

من تراپیست یا فیلسوف نیستم که بیام از یه منظر تخصصی بررسی کنم و صرفا بر اساس تجربه و احساسات شخصی خواستم به بعضی از پستا جواب بدم. صد البته که نظراتم هم کامل و جهان شمول(!) نیست و ممکنه برای افراد دیگه صادق نباشه (:

وقتی نکشی، دیگه هر کاری کنی هر چی تو گوشات بخونن، هضم نمیشه، درک نمیشه، وقتی میبری، دیگه بریدی..

خب من موافق نیستم. از کجا میفهمی که یکی/خودت کاملا بریدی؟ شاید با یه اتفاق، با یه حرف اوضاع آسونتر بشه. اگه حرفی که میگفتی درست بود باید تراپیستا کاروبارشون رو تخته میکردن چون وقتی کسی بریده دیگه نمیشه کاری براش کرد.

آدمایی که خودکشی میکنن اغلب دنبال مرگ نیستن بلکه یه تغییر بزرگ میخوان! ولی چون قدرت تغییر ندارن مرگ رو ترجیح میدن(:

با این یکی تا حدودی موافقم ((: مرگ یه تغییر بزرگه دیگه!! تموم شدن همه چی.تغییر بزرگتر از این؟

آدمای قدرتمند حتی با بیماری روحی هم میجنگن(: نمیدونم میتونم منظور رو برسونم یا نه

پس کسی که خودکشی میکنه قوی نیست؟ آره! چون افسردگی،بیماری اینا همگی امید و قدرت رو ازت میگیرن.

میگفت به یه چیزی یا یه کسی وابسته اش کنین که مطمئن باشین ترکش نمیکنه و بهش آسیب نمیزنه، حال روحیش خیلی بد بود ولی از وقتی وابستگیش صورت گرفته حالش خوبه و الان حدودا سه چهار ماهه سمت خودکشی نرفته=)

نمیدونم گفتنش درسته یا نه ولی تنها چیزی که جلوم رو گرفت خواهرم بود. احساس مسئولیت میکردم در قبالش. به عنوان خواهر بزرگتر نمیخواستم چنین کاری بکنم. بهونه‌ای بود برای دووم آوردن نه بهتر شدن اوضاع نه قوی تر شدن نه امید برای زندگی فقط دووم آوردن.

چون کورن!
واقعا شاید بگید که گاهی راهی برای ادامه دادن به این زندگی نیست و باید خودمونو به فنا بدیم، ولی واقعا کسایی که خودکشی میکنن کور درجه سه هستن!

همیشه یه راهی هست که "این رو نیز بگذرونیم".... شاید وقتی هیچ دلیلی برای زندگی نداریم، تنها دلیلی که میمونه این باشه که:"زحمت عمری تپیدن قلبمون به هدر میرهههه

اگه بگم منم این حرفا رو میزدم باورت میشه؟ (:
تازه یه چندتا اصطلاح روانشناسی و جملات انگیزه بخش فلسفی و اینام میچسبوندم کنارش!خیلیم احساس من جنگجوی زندگی‌ام و من خیلی قوی‌ام میکردم. به نظرم شاد بودن رسالت زندگی بود. ولی خوب بعضی وقتا سختی هایی هستن که ارزش ندارن. فقط دور و بر خودمون رو دیدن و تعمیم دادن درست نیست.

شاید مسخره به نظر بیاد، ولی همینه. اینجور وقتا باید به این فکر کنیم که اگر زندگی من قرار بود تا ایییینننن حددددد، بی مزه و بیخود تموم بشه، پس چرا شروع شد؟
پس نتیجه میگیریم یه هدفی داشته، و مهم نیست من چه نکبت زشت بدردنخوری باشم، زندگی من رو به اون وضعیت تعیین شده میرسونه. و اون وضعیت، وضعیه که من توش شااااد بمیرم، یا اگر شاد نیستم، حداقل نقش خودم رو توی این دنیا ایفا کرده باشم

ایینننن حدددد بیمزگی و بیخود بودن اوننن حدد درد و رنج پشتش داشته! ببخشید که مردم باب میل شما جالب و هیجان انگیز نمیمیرن :/
بعدشم بیخود؟؟!
دلیل پشت زندگی‌ات هم فلسفی نیست. فیزیولوژیکه.

اگر خودشونو میکشن، در واقع خودشونو از پایان بهتر محروم میکنن

فقط تو قصه ها (اونم نه بر اساس داستان های واقعی!) همه به یه پایان خوش میرسن.

 

[N.S.D]

خیلیاتون گفتید تحقیق و من نمیدونم چرا نتونستم ریپلای کنم شون شرمنده
ولی مگه مثلا زندگینامه شاعرای معاصره یا بیماری های لاعلاج که بریم دربارش تحقیق کنیم و نظر بدیم؟؟
خواهر/برادر عزیز من، همه چی به تحقیق نیست(نمیگم اصلااا تحقیق نیستا، چرا هست، خوبم هست، ولی نمیشه تو موضوعی مثل خودکشی وهله اول و بزاریم رو تحقیق(ربط آنچنان نداره ولی شده قضیه سربازی ک میگن اول تحقیق کنین نظر بدید-__-، عزیز من، بحث علمی نیست که بگیم اول تحقیق بعد نظر، فقط نظره، داریم نظرات مونو میگیم و عقاید مونو بیان میکنیم، جدل که نداریم))
و یه سری چیزا مثل همین خودکشی نیاز به درک داره، درک افرادی که فشار زیاد، روح شونو درگیر کرده و داره تا مرز بیماری روحی میبرتشون، حرف همه هم منطقی و درست بوده، فقط حس میکنم نظرات مون داره خیلی شخصی میشه
اولین حرفم این بود که تراپیست..؟؟ اگ اون فرد قبل اینکه به حرف ما گوش کنه و بره پیش تراپیست، کارشو تموم کنه چی؟؟
و سوالم این بود وقتی حالش خیلی بده و به قول معروف آب از سرش گذشته، دیگه این حرفا روش اثر نداره، اون از همه چی زده.. و تو اون شرایط برای رسیدن به آرامش دست به هر کاری میزنه که حاضر شده از جون خودش بگذره
و البته نظر من اینه اعتقاد، مبنی بر قوی بودن نیست، پس نمیتونم بگیم کسی که خودکشی میکنه اعتقادش محکم نیست، پس ضعیفه و توانایی مقابله نداره و اینا..
فقط فشار روحی روانی زیادی روشه

---

---

خب من موافق نیستم. از کجا میفهمی که یکی/خودت کاملا بریدی؟ شاید با یه اتفاق، با یه حرف اوضاع آسونتر بشه. اگه حرفی که میگفتی درست بود باید تراپیستا کاروبارشون رو تخته میکردن چون وقتی کسی بریده دیگه نمیشه کاری براش کرد.

فکر کنم منظورم و درست نگفتم(واقعا بلد نیستم جوری حرف بزنم منظورم واضح بیان شه)
میخواستم اینو بگم، که وقتی میگم بریده، یعنی تو یه بازه زمانی، تو یه شرایط خاص، روح اون فرد، مغزش، فکرش، جسمش و خودش، تحمل چیزی و نداره، چه کوچیک چه بزرگ
میدونی، میبینی وقتی برای یه چیزی خیلی عجله داری، یا صبر کردی، یه جا تحملت تموم میشه و اعصابت خورد میشه؟ یا مثلا درگیر چیزی هستی که مهمه ولی درست از آب در نمیاد نمیدونی چرا و دنبال عللشی، اون لحظه فقط تمرکز میخوای تا درست شه و اگه یه چیز کوچیک بهت بگن ممکنه عصبانی بشی و اعصابت کااامل خورد بشه
خودکشی هم مصداق همینه، فشار روحی، اون مشکلیه که هر کار میکنی درست در نمیاد، و وایب اطرافیان و جو محیط، اون چیز کوچیک، فرد هم که همونه، یه نفر با روح اشباع شده از درد، خب مسلمه که به هم میریزه
(در واقع من این نظر و دارم(و تجربه شو) که حرفای ما هر چقدر منطقی باشه، در برابر کسی که هدفش خودکشیه، بدتر زخم روح و روانه نه کمک)
وگرنه من نمیگم تراپیست روشون اثر نداره، چرا داره و تعریفش کردم تو آخرین پستم=)

نمیدونم گفتنش درسته یا نه ولی تنها چیزی که جلوم رو گرفت خواهرم بود. احساس مسئولیت میکردم در قبالش. به عنوان خواهر بزرگتر نمیخواستم چنین کاری بکنم. بهونه‌ای بود برای دووم آوردن نه بهتر شدن اوضاع نه قوی تر شدن نه امید برای زندگی فقط دووم آوردن.

دقیقا چیزی که منظورم و مد نظرم بود، همینه
بهونه و دلیلی برای دووم آوردن=)
وگرنه خودکشی زخم افتادن از رو دوچرخه نیست که آدم یادش بره بعد چند وقت، بلکه مثل یه زخم قلبی و روحی باهات میمونه و آزارت میده، و تا مدت ها نمیزاره به بهتر شدن اوضاع امیدوار بشی=)
یا نمیدونم، شاید اصلا دیگه امیدی بهش برنگرده و تو خلا و پوچی عاطفی با یه لایه ی خاکستری رنگ بمونه و ازش بیرون نیاد..


ولی هر چی که هست میدونم اون آدم سابق نمیشه
مثل این میمونه که یه نفر یه چیزی/کسی که مهمه رو از دست بده، و به هر حال یه مدت زمان میخواد تا بهتر بشه و اینا، ولی حتی اگه خوب بشه، ممکنه وسط حال خوبش، ی حرفی چیزی یادآور اون خاطره بشه و اون سوراخ قلبش تیر بکشه و بره تو خودش..
چون زخم خورده.. با یه نحوی با یه شرایطی و تو یه مکانی، کسی که زخم خورده دیگه مثل قبل و اون آدم همیشه نمیشه، فقط اوضاعش از اون اوضاع فجیع، بهتر میشه اونم به مرور!!

پ.ن: ادمین خودم دوتا پستامو باهم ندادم و گذاشتم متوالی بشه چون خیلی زیاد میشد و قاطی میشد، شرمنده، لطفا مرج شون نکن ممنونم=)

 

[zeynabgol]

مطمئنم میدونم یه فرد که خودکشی میکنه و مشکل روانی نداره رو چطور میبینی
با خودت میگی اون آدم ضعیفی بود و قدرت جنگیدن نداشت و خودشو کشت در نتیجه یه بازنده ی بدبخته
ولی واقعا گاهی نمیشه جنگید

من قصد خودکشی ندارم
فقط از اظهار نظر های کورکورانت درباره کسایی که نمیشناسیشون خوشم نمیاد
تازشم
من که نگفتم تلاش نکنیدو همه خودشونو بکشن
نمیدونم چرا همچین برداشتی داشتی!

آره همین فکر رو میکنم. و اگر روزی خودمو کشتم، بخاطر این ضعف از خودم متنفر خواهم بود.
نه... از صحبت شما همچین برداشتی نداشتم. دور و بر خودم چند مورد دیدم که خودکشی کردن و با اینکه حالشون رو قضاوت نمیکنم، اما برای هر چند تاشون مطمئنم که راهی برای گذر داشتن.

من تراپیست یا فیلسوف نیستم که بیام از یه منظر تخصصی بررسی کنم و صرفا بر اساس تجربه و احساسات شخصی خواستم به بعضی از پستا جواب بدم. صد البته که نظراتم هم کامل و جهان شمول(!) نیست و ممکنه برای افراد دیگه صادق نباشه (:

خب من موافق نیستم. از کجا میفهمی که یکی/خودت کاملا بریدی؟ شاید با یه اتفاق، با یه حرف اوضاع آسونتر بشه. اگه حرفی که میگفتی درست بود باید تراپیستا کاروبارشون رو تخته میکردن چون وقتی کسی بریده دیگه نمیشه کاری براش کرد.

با این یکی تا حدودی موافقم ((: مرگ یه تغییر بزرگه دیگه!! تموم شدن همه چی.تغییر بزرگتر از این؟

پس کسی که خودکشی میکنه قوی نیست؟ آره! چون افسردگی،بیماری اینا همگی امید و قدرت رو ازت میگیرن.

نمیدونم گفتنش درسته یا نه ولی تنها چیزی که جلوم رو گرفت خواهرم بود. احساس مسئولیت میکردم در قبالش. به عنوان خواهر بزرگتر نمیخواستم چنین کاری بکنم. بهونه‌ای بود برای دووم آوردن نه بهتر شدن اوضاع نه قوی تر شدن نه امید برای زندگی فقط دووم آوردن.


اگه بگم منم این حرفا رو میزدم باورت میشه؟ (:
تازه یه چندتا اصطلاح روانشناسی و جملات انگیزه بخش فلسفی و اینام میچسبوندم کنارش!خیلیم احساس من جنگجوی زندگی‌ام و من خیلی قوی‌ام میکردم. به نظرم شاد بودن رسالت زندگی بود. ولی خوب بعضی وقتا سختی هایی هستن که ارزش ندارن. فقط دور و بر خودمون رو دیدن و تعمیم دادن درست نیست.

ایینننن حدددد بیمزگی و بیخود بودن اوننن حدد درد و رنج پشتش داشته! ببخشید که مردم باب میل شما جالب و هیجان انگیز نمیمیرن :/
بعدشم بیخود؟؟!
دلیل پشت زندگی‌ات هم فلسفی نیست. فیزیولوژیکه.

فقط تو قصه ها (اونم نه بر اساس داستان های واقعی!) همه به یه پایان خوش میرسن.

زندگی و مرگ هر نفر جالب و هیجان انگیزه، و میدونی چی اینجوریش میکنه؟ اینکه چطور جلوی سختی ها دووم میاره. کسی که خودکشی میکنه، از نظر من، داستان زندگیش مثل این رمان هاییه که پرشور شروع میشن و میشه از توشون یه شاهکار درآورد؛ ولی اون وسط شخصیت اصلی کم میاره و کتاب میشه یه رمان که حتی خود نویسنده هم حالش بهم میخوره.

تفاوت زندگی واقعی با داستان های کلاسیکِ دارای پایان خوش، همینه که باور نداریم پایان خوب برای همه ممکنه. همین و بس.

 

[Leo]

آره همین فکر رو میکنم. و اگر روزی خودمو کشتم، بخاطر این ضعف از خودم متنفر خواهم بود.
نه... از صحبت شما همچین برداشتی نداشتم. دور و بر خودم چند مورد دیدم که خودکشی کردن و با اینکه حالشون رو قضاوت نمیکنم، اما برای هر چند تاشون مطمئنم که راهی برای گذر داشتن.

زندگی و مرگ هر نفر جالب و هیجان انگیزه، و میدونی چی اینجوریش میکنه؟ اینکه چطور جلوی سختی ها دووم میاره. کسی که خودکشی میکنه، از نظر من، داستان زندگیش مثل این رمان هاییه که پرشور شروع میشن و میشه از توشون یه شاهکار درآورد؛ ولی اون وسط شخصیت اصلی کم میاره و کتاب میشه یه رمان که حتی خود نویسنده هم حالش بهم میخوره.

تفاوت زندگی واقعی با داستان های کلاسیکِ دارای پایان خوش، همینه که باور نداریم پایان خوب برای همه ممکنه. همین و بس.

من نمی‌فهمم وقتی حتی یک کلمه نه از بُعد فلسفی و نه علمی و نه جامعه‌شناختی راجع به خودکشی مطالعه نداشتید و احتمالاً حتی یک بار هم با شخصی که اقدام به خودکشی کرده صحبت نکردید واقعاً چرا انقدر بی‌ادبانه و تند خطاب بهشون حرف می‌زنید؟ اوکی نظر شخصی شما محترمه، بفرمایید با جزئیات توضیح بدید، منم عمراً جسارت نمی‌کنم؛ ولی دیگه این حمله‌های شخصی چیه آخه؟ شما اگه تو گوگل یه suicide سرچ کنید 650,000,000 تا نتیجه میاره. همین پارسال 7000 تا مقالۀ علمی تو پاب‌مد راجع به موضوع خودکشی منتشر شده. یعنی در این حد مسئلۀ مهمیه و بهش تو دنیا پرداخته می‌شه. بعد الان با تشبیهِ خودکشی به یک رمان کل قضیه رو جمع‌بندی می‌کنید؟ اگه دنیا انقدر کشکی و آب‌دوغ‌خیاریه که خب ایول بریم بند و بساطِ همه چیزو جمع کنیم تو دنیای رنگارنگ خودمون زندگی کنیم دیگه!
واقعیت اینه که تو این موضوع تخصصی و پیچیده، نظر شخصی افراد تقریباً هیچ ارزشی نداره و اعتبار خاصی نمی‌شه براش در نظر گرفت. البته طبیعتاً قرار نیست ماهیتِ فروم رو زیر سؤال ببرم و بگم نظر ندید ولی خب در این حد می‌تونم بگم که به نظرم خیلی مسخره‌ست نظراتِ شخصیِ بدون پشتوانۀ افراد این طور مستقیم بقیه رو «ضعیف» و «کور» خطاب کنه و بزرگ‌ترین مشکلاتِ روانی و البته جسمانیشون رو بذاره پای «بد بینی»!
______________________________
تمایل به خودکشی خیلی وقت‌ها با چند تا دارو و تنظیم هورمونی یا مثلاً صحبت کردن با یه تراپیست و تغییر تو سبک زندگی قابل کنترله. واقعاً کی گفته خودکشی مربوط به اینا نیست؟ اتفاقاً خیلی وقت‌ها بیشترین کمک رو همینا می‌تونن بکنن. به نظرم یه روان‌پزشک یا روان‌شناسِ خوب و باتجربه از هر شخص دیگه‌ای تو این مسئله قابل اعتمادتره.

 

[mahdichalaki]

آدمایی که خودکشی میکنن اغلب دنبال مرگ نیستن بلکه یه تغییر بزرگ میخوان! ولی چون قدرت تغییر ندارن مرگ رو ترجیح میدن(:


ببین خودکشی تو افراد معتقد و قوی خیلی کمتره!
پس میتونیم نتیجه بگیریم خودکشی از ضعف میاد!
حالا چرا پای افراد معتقد رو کشیدم وسط؟!
چون شما فرض کن اونی که اعتقاد داره خدا هواشو داره و جای خودکشی تلاش میکنه و خب اکثرا هم همون خدایی که بهش اعتقاد داره دستشو میگیره ... قوی تره؟ یا اونی که میگه خدا نیست ، آخرت نیست و باخودکشی به خودش پایان میده؟
به نظرم خدا حتی اگه خیالی هم باشه ! یه امیده که از خودکشی(: از ناامیدی ، از تلاش نکردن و ... جلوگیری میکنه!
آخرت حتی اگه وجود نداشته باشه ، تعداد کثیری از آدما بخاطر آخرت خودشون هم که شده آدم بهتری میشن و دنیا قشنگتر میشه(:
پس اعتقاد آدما ربط مستقیم به این مسئله داره !

---

میدونم بخش زیادی از حرفام به پیامت مرتبط نبود ، ببخشید♡

این بحثی که خودکشی و اعتقاد رابطشون چیه رو یکی از دوستان خوب توضیح داد فکر می‌کنم. نمیدونم چرا از روی هوا و بدون استدلال خاصی صحبت می‌کنید.
ولی ازتون عاجزانه می‌خوام که اگر یک فردی رو حس کردید ممکنه خودکشی کنه، مستقیما تلاش کنید بره سراغ مشاور و روانشناس و بهش این حرفها رو نزنید. با این ادبیات و استدلال‌ها "هیچ‌وقت" با کسی که قصد خودکشی داره صحبت نکنید. اینکه قدرت تغییر ندارن این افراد، آدمای ضعیف خودکشی می‌کنن، آدمای بی‌اعتقاد و ... دست به همچین کاری می‌زنن، اینها سمی‌ترین حرفهاییه که یه آدم می‌تونه بزنه در مورد کسی که همه چیز براش تموم شده و حاضره قید زنده بودنش رو بزنه. خیلی از این آدم‌ها رو من و شما یک درصد زندگیشون رو هم نمی‌تونیم تصور کنیم.
و خواهش می‌کنم توی همین روزها و این هفته که مخصوص پیش‌گیری از خودکشی هست، مطالب بسیار زیادی هست در مورد اینکه چطور مواجه بشیم و صحبت کنیم با کسی که احتمالا داره در مورد خودکشی حرف می‌زنه. از بی‌بی‌سی و ترنج اپ (تو اینستاگرام) تا خیلی پیج‌های معتبر خارجی پست ساختن و توضیح دادن دستورالعمل‌های روانشناسی رو.

این حرف‌ها رو به قصد بدی نمی‌زنم بهتون یا حس بدی نداشته باشید نسبت به حرفهای من.طبق آمار می‌گن هر خودکشی به طور میانگین زندگی‌ 135 نفر رو تحت تاثیر قرار میده. چند ماه پیش یک چنین اتفاق ناگواری افتاد و من دارم می‌بینم خانواده‌ی اون آدم در چه حالی ان الان. به عنوان دوست یکی از اون اعضا ( که باز هم نزدیک حساب نمیشم به هیچ وجه و احتمالا جزو ده نفر آخر اون حدودا 135 نفر باشم) دارم می‌بینم روی زندگی من هم چه تاثیری گذاشته.

برای همین هم دو سه بار توی متنم "خواهش" کردم که شما و افراد دیگه‌ای که دارن این پست رو میخونن، برید یه سرچ ساده بزنید و به فارسی یا انگلیسی ترجیحا در حدود دو سه دقیقه مطالعه کنید و مدت خیلی بیشتری روش فکر کنید. ممکنه این کارِتون بتونه جون یک نفر و زندگی حدودا 135 نفر رو نجات بده.
ممنونم.

 

[Black note]

آره همین فکر رو میکنم. و اگر روزی خودمو کشتم، بخاطر این ضعف از خودم متنفر خواهم بود.
نه... از صحبت شما همچین برداشتی نداشتم. دور و بر خودم چند مورد دیدم که خودکشی کردن و با اینکه حالشون رو قضاوت نمیکنم، اما برای هر چند تاشون مطمئنم که راهی برای گذر داشتن.

زندگی و مرگ هر نفر جالب و هیجان انگیزه، و میدونی چی اینجوریش میکنه؟ اینکه چطور جلوی سختی ها دووم میاره. کسی که خودکشی میکنه، از نظر من، داستان زندگیش مثل این رمان هاییه که پرشور شروع میشن و میشه از توشون یه شاهکار درآورد؛ ولی اون وسط شخصیت اصلی کم میاره و کتاب میشه یه رمان که حتی خود نویسنده هم حالش بهم میخوره.

تفاوت زندگی واقعی با داستان های کلاسیکِ دارای پایان خوش، همینه که باور نداریم پایان خوب برای همه ممکنه. همین و بس.

دیدگاه شما درباره سختی کشیدنو مسئولیت کاملا محدوده چون هنوز دارید توسط خانواده ساپورت میشید و انقدر خیالتون راحته که احساس خدایی میکنید و زندگی بقیه براتون مثل کتابه
آدما رو مثل رمان میبینی
ولی ادما رمان نیستن
اونا احساس دارن
هروقت درد و مسئولیت واقعی رو چشیدی دیگه این حرفارو نمیزنی
خوشحالم که دا ی بزای زندگیت تلاش میکنی ولی رفتارت خیای خودخواهانه و تهاجمیه

 

[Orca]

آره همین فکر رو میکنم. و اگر روزی خودمو کشتم، بخاطر این ضعف از خودم متنفر خواهم بود.
نه... از صحبت شما همچین برداشتی نداشتم. دور و بر خودم چند مورد دیدم که خودکشی کردن و با اینکه حالشون رو قضاوت نمیکنم، اما برای هر چند تاشون مطمئنم که راهی برای گذر داشتن.

زندگی و مرگ هر نفر جالب و هیجان انگیزه، و میدونی چی اینجوریش میکنه؟ اینکه چطور جلوی سختی ها دووم میاره. کسی که خودکشی میکنه، از نظر من، داستان زندگیش مثل این رمان هاییه که پرشور شروع میشن و میشه از توشون یه شاهکار درآورد؛ ولی اون وسط شخصیت اصلی کم میاره و کتاب میشه یه رمان که حتی خود نویسنده هم حالش بهم میخوره.

تفاوت زندگی واقعی با داستان های کلاسیکِ دارای پایان خوش، همینه که باور نداریم پایان خوب برای همه ممکنه. همین و بس.

ببین این تفکر درباره زندگی برای خودت هم خیلی خطرناکه. چون واقعا همونقدر که نمیتونی بد بودن زندگی رو تا آخر پیش بینی کنی این لذت بردن و خوش بودن هم همیشگی نیست. اگر خدایی ناکرده یه روز درگیر مشکلات روحی بشه همین تفکری که الان داری تو خودت پرورش میدی که هرکی لذت نمیبره بلد نیست و ضعیفه و اینا باعث میشه صد برابر از خودت بیشتر بدت بیاد و به سمت خودکشی پیش بری. این ذهنیت صفر و صدی رو پاک کن به نظرم.

 

[mahdichalaki]

اسپم خالص : حقیقتا انقد این تاپیک رو ترند نکنید:)

اگه توی یه جایی مثل مدرسه دو تا روانشناس میاوردن در مورد این مسائل حرف می‌زدن، یا جای بعضی از درس‌هایی به درد حفظ کردن تو همون سال میخورد و توی زندگی 99 درصد دانش‌آموزها عمرا استفاده‌ای نمیشه میومدن یه ذره در مورد روانشناسی و اینها کلا صحبت می‌کردن، خیلی از مشکلات حل می‌شد. احتمالا اون موقع این‌جا هم نمی‌دیدیم یکی بیاد بگه آدمای ضعیف خودکشی می‌کنن و توان تغییر ندارن، یا یکی بیاد با رمان و داستان مقایسه و مدل کنه این بحث‌ها رو.

ترند کردن این تاپیک هم خوبه. دو نفر هم توش یه چیزی یاد بگیرن شاید یه روزی مفید واقع شد :)

 

[....!...]

اتفاقاً اگر خدایی باشه، باید به اونایی که خداناباور بودن بهترین جایگاه در بهشت رو بده، چون اون‌ها با عقل و استدلال به این نتیجه رسیدن و صرفاً با گفته‌ها و شنیده‌ها و همینطوری آبکی ایمان نیاوردن :‌)))
خود خدا تو تمام ادیان تأکید کرده و کلی روایت هم داریم که به اونچه که با منطقتون بهش رسیدین باور داشته باشین و اگر این کارو نکنین مورد بازخواست الهی قرار می‌گیرین که چرا خلاف باورهاتون عمل کردین. یه سخنران روحانی بود می‌گفت اگر مسلمون هستید و با تحقیق به این نتیجه رسیدید که حق با مسیحیته، مدیونید اگه مسیحی نشید.

پس این حرف که ترجیح می‌دهم خداباور بمیرم و ... BS محضه.

اصلا خود خدا گفته که شما اصلا به من اعتقاد نداشته باش ولی تو زندگیت آدم خوبی باش من دربست میبرمت بهشت...و مثلا در یک برهه زمانی که یه دین تحریف میشه و یه جاهاییش منظقی به نظر نمیاد خب آدم دو راه داره یا بگذاردش کنار یا دنبال متن و مفهوم اصلی و تحریف نشده بگرده!که هر دو مورد تا حد زیادی منطقی ان
--------------------------------------------------------------------------

اگه توی یه جایی مثل مدرسه دو تا روانشناس میاوردن

شهر شما رو نمیدونم ولی تو شهر ما روانشناسا از خودمون کمتر میدونن ): (روانشناس خوب نداریم)
-----------------------------------------------------------------------
یکی از دلایل خودکشی ناامید شدن از خودته....

 

[mhmmdshirazi]

جالب بود دیدن زنده شدن این پست بعد از این همه سال.
اسپم: (پست های قدیمی خودم رو که میخونم احساس میکنم چقدر قدیم تر ها آدم خوشحال تری بودم و چقدر هرچی میگذره رد زمان روی روحم میمونه و پاک نمیشه.)

خیلی از نظر هارو خوندم. پیامای قبلی خودم رو هم خوندم. یه اشکالی که وجود داره توی طرز فکر همه اینه که ما خیلی کنترل داریم روی رفتارمون. یعنی میایم توجیه میکنیم که مثلا طرف درد داره از زندگی خسته است مشکل روحی داره و چون نمیتونه اینارو تحمل کنه میاد خودکشی میکنه..

راستش من مخالف همه این حرفام... مسله اینه که ما چقدر کنترل داریم روی رفتارمون؟ آیا کارایی که میکنیم رو دلیلش رو میدونیم؟ چیزای ناخوداگاه که هیچی ما ته تهش ۵ ٪ از اتفاقایی که تو بدنمون میافته رو کنترل میکنیم ولی بحث من راجع به همون ۵ ٪ عه. مثلا از یکی یا یه غذایی یا یه چیزی خوشمون یا بدمون میاد آیا روش کنترلی داریم؟ یا حتی دلیلش رو میدونیم؟

یه مقاله میخوندم و حرف اصلیش این بود که اکثرا ما اول یه کاری میکنیم بعد براش دلیل میتراشیم با اینکه ممکنه اصلا دلیل انجام اون کار اون چیزی نبوده باشه که با منطقمون توجیه میکنیمش...

یه آدم رو در نظر بگیرید چند روزه که غذا نخورده، میره میبینه یه مغازه ای صاحابش نیست. به نظرتون میره دزدی میکنه یا میگه نه من باید برم کار کنم و شرافت مندانه پول درارم و خرید کنم؟ هر دو حالت ممکنه اما سوال اینه که چرا زود تر نرفته کار کنه؟ حتما یه مشکلی بوده دیگه و یه جایی انقدر این فشار زیاد میشه که شاید بتونه چند روز دیگه هم تحمل کنه اما تهش غریزه بقا بر منطق و شعور و اخلاق و همه چی غلبه میکنه و احتمالا اون فرد یه کار اشتباه انجام میده. تو این حالات بدن اون فرد بر مطنق اون آدم چیره میشه و تصمیم رو بدن تحمیل میکنه. (بدن شامل بخش ناخوداگاه مغز و همه ارگان هایی که کنترل کننده هرمون ها هستن میشه).

حالا سوال اصلی من اینجا اینه که افرادی که خودکشی میکنن آیا با منطق تصمیم گیری میکنن و میخوان که پایان بدن به زندگیشون یا بدنشونه که کنترل کننده است و به خاطر همه حس ها و تلاش برای خلاص شدن ازشون باعث چنین تصمیمی میشه؟

راستش نمیخوام و نمیتونم به این سوال جواب بدم. ولی همه حرف من برای این بود که بگم اصلا خودکشی مسله ساده ای نیست که بشه جوابی براش پیدا کرد که بدونیم جواب درستیه...

مرسی که حوصله کردی بخونی اینارو.

 

[armaghannn]

این ضعف از خودم متنفر خواهم بود

حتی اگه بعدش میفهمیدی چقدر اطرافیانت میتونستن کمکت کنن تا قوی شی و دست به خودکشی نزنی ولی اوضاع رو بدتر و بدتر کردن؟
فکر نمیکنم کسی دلش بخواد اطرافیانش خودکشی کنن بحث اینه که فقط خودکشی کننده رو زیر ذره بین نگیر.

 

[zeynabgol]

حتی اگه بعدش میفهمیدی چقدر اطرافیانت میتونستن کمکت کنن تا قوی شی و دست به خودکشی نزنی ولی اوضاع رو بدتر و بدتر کردن؟
فکر نمیکنم کسی دلش بخواد اطرافیانش خودکشی کنن بحث اینه که فقط خودکشی کننده رو زیر ذره بین نگیر.

و از بقیه نیز متنفر خواهم شد:)

 

[آدنوزین :)]

چرا خودکشی میکنن؟

چون کورن!
واقعا شاید بگید که گاهی راهی برای ادامه دادن به این زندگی نیست و باید خودمونو به فنا بدیم، ولی واقعا کسایی که خودکشی میکنن کور درجه سه هستن!

همیشه یه راهی هست که "این رو نیز بگذرونیم".... شاید وقتی هیچ دلیلی برای زندگی نداریم، تنها دلیلی که میمونه این باشه که:"زحمت عمری تپیدن قلبمون به هدر میرهههه!"

شاید مسخره به نظر بیاد، ولی همینه. اینجور وقتا باید به این فکر کنیم که اگر زندگی من قرار بود تا ایییینننن حددددد، بی مزه و بیخود تموم بشه، پس چرا شروع شد؟
پس نتیجه میگیریم یه هدفی داشته، و مهم نیست من چه نکبت زشت بدردنخوری باشم، زندگی من رو به اون وضعیت تعیین شده میرسونه. و اون وضعیت، وضعیه که من توش شااااد بمیرم، یا اگر شاد نیستم، حداقل نقش خودم رو توی این دنیا ایفا کرده باشم.

و هنوز نکرده م؟ پس زنده میمونم و اجازه نمیدم زحمت 80 بار تپش در دقیقه قلبم به هدر بره....

و "این رو نیز میگذرونم"

دلایل اون آدم‌ها رو شنیدی؟ اگه شنیدی چیزایی که تجربه کردن رو تجربه کردی؟ چه تضمینی وجود داره که اگه توی همون شرایط قرار بگیری رفتار مشابهی بروز ندی؟
الان می‌گی قوی بودن خوبه ولی کی اینو تعیین می‌کنه؟ هر آدمی یه سری روحیات داره و آستانه‌ی تحمل آدم‌ها متفاوته، چرا فکر می‌کنی کسی که مثل تو نیست بد و کور و ضعیفه؟
بعضی اوقات واقعا واقعا راهی نیست که “این رو نیز بگذرونیم...” اگه تو چنین لحظاتی رو تجربه نکردی دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشن.
جهان و اتفاقاتی که توش می‌افتن خیلی بزرگ‌تر از چیزی هستن که فکر‌می‌کنی!

 

[pom]

‏اگه یک روز احساس کردید به آخر خط رسیدید و ‎#افسرده هستید یا به ‎#خودکشی فکر می کنیدقبل ازهرکاری با این شماره تماس بگیرید ( 54467000) .اون طرف خط روانپزشکانی هستندکه حرف شما راگوش میدن وسعی میکنند بهتون آرامش بدن.تو دوماه گذشته اونها باهمین خط تلفن موفق شدندجلوی 20 خودکشی رابگیرند.
ساعت 14 تا 24 شب خط ها اماده ارائه خدمات هستند

میتونید توی گروه ها و جاهای دیگر نشر بدید،باشد که یک نفر دیگر از مرگ نجات یابد.