ماه: سپتامبر 2008

مسائل کم آبی و برق و بحث های انرژی و بهینه سازی مصرف سوخت و صرفه جویی انرژی در ساختمان ها امروزه دیگه به گوش هیچ کسی ناآشنا نیست. ماشالله اون قدر

توی تلویزیون تبلیغات نشون میده که همه مون حفظ شدیم. اما این تبلیغات من رو آزار میده. میدونین چرا ؟ بزارین بگم

الان دارم از پنجره بیرون رو نگاه می کنم. تو این تاریکی دوجا نظرم رو به خودش جلب می کنه. 1. ساختمان مرکزی موسسه مالی و اعتباری قوامین 2. یک مسجد که اسمش رو نمی دونم یکم اون ور تر قوامین.
الان ساعت 22:9 شب روز 5 شنبه هستش. فردا روز جمعه و تعطیل ! من موندم این موسسه قوامین واسه چی این همه بی خودی چراغ رو ساختمونشون نصب کرده ؟! کلی هم چراغ چشمک زن  گذاشته. آخه چه توجیهی داره که این وقت شب این همه چراغ بی خودی روشن باشن ؟ واقعا در عجبم. این وقت شبی هم که کارمند نیست اون جا . فوق فوقش 20 تا نگهبان داشته باشه. اون ها هم الان دارم تلوزیون نگاه می کنن !

حالا میرم سمت راست. یک مسجد بزرگ دیده میشه. این یکی بدتر از قوامین . اون قدر چراغ روشن داره اون جا که نگو نپرس. مثل روز میشه دید اون جارو. شاید خیلی بهتر. خوب ملت میخوان برن توی مسجد نه روی طاق که !
یک شب که میرین بیرون خوب دقت کنید به خیابونا. چیزهای فجیع تر از اینا هم می بینین.

حالا بریم سراغ آب:

چقدر از آب کشور توی خونه ها مصرف میشه ؟ فکر کنم 30 درصد . حالا اگر خیلی خوشبینانه در نظر بگیریم. فکر میکنین 70 درصد بقیش چی میشه ؟

رفته بودم سمت کوه ها. جایی بودم که آب ها یک جا جمع میشدن و رود درست می کردن میرفتن به سمت مزارع کشاورزی. چنان آبی میموند که نگو نپرس. به راحتی میگم اگر یکی به سن منو شما پاشو میزاشت توی آب به سختی میتونست خودشو نگه داره تا آب نبره. همین آب میومد میرفت به سمت مزارع. الان میگین خوش به حال درختا ، چه حالی می کنن ! اما وقتی میومدی مزارع رو میدیدی هیچ خبری از آب نبود ! اون رود پرآب تبدیل شده به یک جوی کوچک ! خدای من ، اون همه آب چی شد ؟ هیچی ؛ در نهایت سادگی همش رفت توی خاک ! از این ور این همه آب میره توی خاک از اون ور بدبخت درخت ها به خاطر خشک سالی دارن میمیرن ! آبی هم که میره توی خاک به هیچ دردی نمی خوره ! عملا ذخیره هم محسوب نمیشه. فکر میکنین راهش چیه ؟ یک راه کاملا ساده و مشخص : کانال کشی . با یک کانال کشی میشه چند روستا رو از خشک سالی نجات داد. خرج چندانی هم نداره. فکر نکنین میخوان سد بزنن. دو سه تا بلوک سیمانی میزارن یک کانال آب ساده درست می کنن که آب توی خاک نره !

خوب حالا همون یک جوی آب میره کجا ؟ میره توی زمین کشاورزی. میدونین چند درصد اون آب لازمه ؟ حداکثر 10 درصد اون آب لازمه تا کل درخت ها سیر بشن. اما به دلیل این که روش غرقابی هستش باید 10 برابر آب مورد نیاز بره توی زمین. در صورتی که با آبیاری قطره ای و امثالهم میشه 1/10 اون آب رو مصرف کرد.

درون پارانتز : آب یاری بوته های جلوی ساختمان سمپاد، مدرن هستش !

6 سال پیش دریاچه ارومیه بودیم. بیشتر از دو سه متر نمیشد رفت توی آب . بعد اون باید شنا می کردی. 2 سال پیش رفتم اون جا. اول باید 200 متر پیاده روی می کردی رو لجن و نمک بعدش و از ساحل (سابق) دور میشدی تازه میرسیدی به آب. ارتفاع آب هم چند متر اومده پایین خدا میدونه.  حالا که رسیدی به آب 300 متری هم باید راه میرفتی تو آب تا بتونی شنا کنی. تا اون فاصله آب از کمر بالاتر نمی رفت !

این ها مثال هایی ساده بودند از ….

حالا هی بگین صرفه جویی! بابا ملت چه گناهی کردن که گیرکردن دست عده ای ناکاربلد . به کجا میرویم آخر ، برباد است وطن. تا کی میخوایم بگیم آمریکا ، اگر واسه همه لاتی واسه ما شکلاتی ؟ نه آقا آمریکا لات نیست. شما شکلاتی !

من یک مشکلی دارم . اینکه این جا چند صحبت رواج دارد که هر طور فک می کنم هضم نمی شن ! [ به هم نیز اصلا ربط ندارند.]
اولین صحبت درباره ی دلتنگی در باب مدرسه و دوران مدرسه است. قبول دارم دل تنگیه بزرگیه اما زندگی ادامه دارد ، خدا نکند که واقعا دلتنگ شویم دلتنگ رفتن دلتنگ رفته ها [خارج که خوبه منظورم اون دنیا و ورای اون دنیاست ، جایی واقعا دور، دور…] یا دلتنگ داشته های برنگشته ی بزرگ . فک می کنم اینقدر که گفته می شود دلتنگی ندارد . خب من هم گاهی از الان خودم خسته و شکسته می شم و می خوام بر گردم اما درست که فک می کنم میبینم برگشتن هم دردی رو دوا نمی کنه ، حتی اگر برگردم و 2باره به اینجا برسم دو برابر درد می کشم ، درد اینکه یادته یه زمان خواستم و برگشتم ؟ یا حتی اینکه برگردیم و همین ها نباشد !!
صحبت دیگر ، صحبتی است که در باره ی آدم هایی سختی کش هم اینجا و هم جاهای دیگر رواج دارد ، همیشه فکر کردم که به جای اینکه صحبت شه می تواند یه عمل کوچک انجام شود ، منظورم اینه که گفتن چیزهایی که می بینیم هیچ دردی رو دوا نمی کنه . چیز هایی که واضح و آشکارند نیازی به یاد آوری ندارد ، مثلا من نوعی که کلی پست می زارم می گم بیچاره ای به مغازه چشم دوخته بود ، [ یا این بحث که خیلی دیده شده]  از زور فقر خود فروشی می کرد ، یا بچه ی فال فروشی که یه پایش کفش نداشت .
همه ی ما از خیابون رد می شیم و خوشبختانه به هر دلیل گاها هم اتوبوس سوار می شویم و از پل های عابر رد می شویم که مردمی که در نزدیکی ما زندگی می کنن رو هم میبینیم !
اما همین من که اینها رو می بینه وقتی که مکانش باشه از خوراکیه دستش هم شاید به همون آدم های “سختی کشیده” نده ، نمی دونم چقدر پیش میاد که آدم بره یه جا 2 تا لباس بخره یکی شو بده به یکی ، همه عملیات کامل مون هم لباس کهنه هاست.
می دونید این بحثا دور باطل اند که هم تو کله ی تک تک مون هم تو همه جای این دنیای خاکی شکل می گیره … یک روز نفی می کنیم سخن در باره اش رو و یک روز دعوا که حتی به افکارمان هم عمل نکردیم.
———–
شرمنده ام که اکثر برخوردهام با شما دوستان محترم ” یه جوری ” بوده ، معمولا قابل تحمل ترم !! D:

یک آدم خوش ذوقی از این میل های Forwardی رو برام گلچین می کنه می فرسته، یکی از این میل ها با این مضمون اومد :

Ship or Heaven ????
و درش یک کشته که رسما بهشته . نتیجه اینکه همه جای این جهان خاکی یه عده توی اوج لذت غرقن و یک عده تو مکانی مخالف اون دست و پا میزنن.
میل ها تونو بدین واستون بفرستم اگر خواستید !

یه چیز دیگه : ولی بعضی از همین افراد 2 دسته ی بالا مخالف چیزی که به نظر میان بدبخت یا خوشبخت هستند ، که آدم واقعا درش می ماند … ؛)

اول چندتا پیش نویس بخونید:

1- حالم خیلی گرفتس. مجبور شدم وبلاگم رو که با دوستم میگردوندیمش، حذفش کنم. به خاطر چی؟ به خاطر بی جنبه بازی های بعضیا و اینکه دوستم دلش نمیخواست اون بعضی ها، شعر های اونو بخونن. منم وبلاگ رو حذف کردم تا یه وقت دوستمان ناراحت نشوند. نمیدونید چه قدر سخته. انگار بچه ی خودتو بخوای بکشی. خدا شاهده دستام می لرزید. افسرده شدم، دارم اصلا از این وبلاگ بازی و جامعه های مجازی رخت بر می بندم. واسه همین یه پست زدم که اکانت منو از این جا پاک کنید. ولی خود پست پاک شده! ای مدیر، لطفا پاکش کن، وگرنه وسوسه میشم هی میام. فعلا میخوام چند وقتی گم و گور بشم.

2- این متن زیر رو هم چون گفتید پستش کنم، میکنم. وگرنه دل و دماغ این کارا دیگه از من گذشته. این همکلاسیای دانشگاه، بدجوری زدن تو ذوقم.

یه زمان مردم تهی دست، غذایشان سیب زمینی آب پز بود و گاهی هم تخم مرغ. نان ارزان هم اگر گیرشان می آمد میخوردند. اما الآن چه؟! دیگه اون سیب زمینی رو هم نمیتونن بخَرن.
لحظه افطار است…سفره خودمان را میبینم… حلوا، آش، حلیم، پنیر، نان، چای، خرما. تلوزیون سفره ای را نشان می دهد، تبلیغ روغن طلایی لادن است انگار…یادم می آید، مادربزرگ…دیگ های بزرگ آش با روغن طلایی. بعد اون بچه لوس میدود و می آید زری میزند.
به فکر کسی می افتم، کسی که همیشه روزه است، همین لحظه، کنار سفره (؟) نه، شاید سفره ای نباشد، پای تلوزین (؟) میبیند آن زولبیا بامیه ای را که فلان بانک در تبلیغش نشان می دهد…. چه قدر دلش میخواهد یکی از آن ها را بچشد. هستند کسانی که تا آخر عمرشان مزه ی بعضی چیز ها را نمی کشند. مردم زمانی نمک را می خریدند بسته ای ۲۰ تومن (من یادمه) الان ۷۵ تومن!!! گوشت زمانی رویا بود… اکنون برنج هم دارد رویا می شود… تخم مرغ نیز…
اخبار نشان می دهد: پرورش شتر مرغ! برای چه کسی؟! برای شکم های فاسد کسانی که…
اخبار گفت: ۱۱۰ میلیون تومن جایزه برای طلای المپیک… کسی حس می کند ۱۰۰ تومان در جیبش ندارد تا بتواند شکمش را سیر (؟) کند! با ۱۰۰ تومن!!!
عکسی را میبینم، مردی در آغوشش دختر بچه ی معصومی آرام گرفته است. چیزی ندارند بخورند. به رستورانی زل زده اند که قیمت سالاد به عنوان پیش غذا احتمالا ۷۰۰۰ تومن باشد. چه قدر هم شلوغ است.
اسباب بازی فروشی ای را میبینم… پاذل ۱۰۰۰ تکه، ۱۸ هزار تومن. بچه نق میزند آن را می خواهد. مامی با آن قیافه ی سانتال مانتالش که خرج آرایش صورتش “فقط” دو برابر پولی است که ممکن است کسی برای یک ماه بتواند در بیاورد، دست آن بچه را میگیرد و برایش می خرد.
بچه ای هم هست، مدت هاست حمام نکرده است. اسباب بازی اش شاید عروسک کاموایی ای باشد که جایی پیدا کرده است…
مردی در استخر خانه اش… خانوم ها برای خشک کردنش می آیند…
مردی زیر آفتاب، با کلاه حصیری بر سر، بیل میزند. نمیدانی سیاه پوست است یا آفتاب سیاهش کرده است! (خب کرم زد آفتاب بزن!… برو بابا! پول گیر بیاورد شکمش را سیر میکند… کرم!!!)
بنز… بی ام و… تویوتا…و …
پای پیاده…!
مردم… از صبح زود تا پاسی از شب، برای فقط زنده ماندن و سیر شدن، و سیر کردن شکم یک زن بی گناه و یک بچه ی بی گناه تر، جان می کنند.
آقا پول مبایلش در چند صد هزار تومان سیر می کند! خانوم ماشینش دلش را میزند! آخی! بمیرم!
و همه انگار خوابند… خوابی عمیق… غفلت…بی خبری… خوش اند…
و این بد بختی ها، این فلاکت ها، این حق کشی ها … ادامه پیدا خواهند کرد.
تو بیدار باشی آن قدر خوابیده ها تعداشان زیاد هست که تو هیچی به نظر نیایی.
پگاه خانوم، ملت برای همین است که می رود… امیدی نیست…
زندگی بشریت آن طرف است که جریان دارد…مهد تکنولوژی… این جا آن قدر دروغ و دزدی زیاد است که سال های سال همین طور خواهد ماند. ما این جا مرده ایم. داریم مثل سگ زندگی میکنیم. چیزی جلویمان می اندازند، ما هم میپریم و میگیریمش. و بسیار هم تشکر می کنیم.

دلمان خوش است (بود) به تاریخ ۲۶۰۰ ساله ی پادشاهی. میگوییم ایرانی متمدن است، ایرانی با فرهنگ است، ایرانی باهوش است… ایرانی امکانات ندارد وگرنه می شدیم پیشرفته ترین کشور دنیا!
ایرانی احمق است، با دست های خودمان، به اختیار خودمان، نشسته ایم و افسارمان را همین ایرانی ها میکشند. نه. اشتباه نکنید، دشمنان اسلام نیستند که بدبختمان کرده اند. خودمان هستیم. خود ایرانی دارد به خودش خیانت میکند.
ژاپن، بمب هسته ای توش ترکید. میفهمی یعنی چی؟! یعنی مرگ مطلق! وسعت خاکش یک دهم ما هم شاید نشود، جمعیتش بیش از ۱۰۰ میلیون است!
اون وقت ما اینجا… ه…….ی. دلم پر بود. هنوز هم هست.
ببخشید.

وقتي كه پنج ساله بودم، حرف هاي ممنوعه در جمع مي گفتم تا عكس العمل بقيه را ببينم. كلاس پنجم كه بودم، به خيال خودم تشخيص دادم همكلاسيم *Kleptomania دارد. وارد راهنمايي كه شدم، هر بار كه كتاب روانشناسي مي خواندم، رفتارهاي خودم و تك تك افراد دور و برم را بر اساس آن بررسي مي كردم. از وقتي به دبيرستان آمدم، رفتار دوستان نزديكم و آدم هايي كه به نظرم شخصيت جالبي دارند را آناليز مي كنم. سعي مي كنم در مورد گذشته شان تحقيق كنم و بفهمم چه رفتاري را با آنها كرده اند كه اينطور رفتار مي كنند، چه كمبود هايي دارند، چه چيزهايي برايشان نوستالژيك است، يا اينكه در شرايط خاص، چه عكس العملي نشان مي دهند. واقعا از اين كار لذت مي برم. فكر كنم از همان پنج سالگي باشد كه به روان شناسي علاقه مند شده ام ! شايد در آينده بر خلاف ميل پدر و مادرم، روان پزشكي را دنبال كنم و به راه فرويد رو بياورم…!

هِنري و فيونا شش ماه بود كه با هم نامزد شده بودند كه فيونا يك روز بدون مقدمه، نامزدي را به هم زد. هنري با تعجب مي گفت:”من هرگز با كسي به اندازه ي او صميمي نبوده ام، موضوعي نبود كه ما نتوانيم در مورد آن صحبت كنيم. درست است كه زياد جر و بحث مي كرديم، اما با اين حال بسيار صميمي بوديم و به نظر مي رسيد كه ازدواج ما پايه ي محكمي خواهد داشت.” اما فيونا مسئله را طور ديگري مي ديد:”ما هميشه در حال جر و بحث بوديم و من بالاخره يك روز به اين نتيجه رسيدم كه ما هيچوقت نمي توانيم با هم به توافق برسيم.”

لوئيز خانم زيبايي بود كه رفتار و منشي تند داشت. ظاهر زيبايش اطرافيان را به دوستي با او تشويق مي كرد، اما رفتار تند او در آخر، موجب به هم خوردن دوستي هايش مي شد. او تا به حال نتوانسته بود دوستي كسي را به درستي جلب كند. لوئيز اميدوار بود كه اين رفتار آسيبي به دوستي او با نيك نرساند، چون به او علاقه مند شده بود. نيك معمولا هفته اي يك بار به لوئيز تلفن مي كرد تا حال او را بپرسد. يك روز آخر هفته، وقتي ساعت ها گذشت و نيك تلفن نكرد، لوئيز شماره ي او را گرفت و ظرف دو ساعت سه بار ديگر هم تماس گرفت و هر بار پيغام جديدي گذاشت. ديروقت شد و از نيك خبري نشد. لوئيز كه بسيار خشمگين بود، تلفن نكردن نيك را نوعي توهين آشكار به خود تلقي مي كرد. در دل مي گفت: “فهميدم كه نيك با اين رفتار مي خواست به من بگويد ديگر علاقه اي به ديدنم ندارد. او با اين كار به من گفت برو گم شو!”

مشكلات به خودي خود ناراحت كننده نيستند، بلكه طرز برداشت ماست كه رويمان اثر خوب يا بدي مي گذارد. اين يعني مفهومي كه ما براي هر پيشامد در نظر مي گيريم، روي نوع تعبير ما مؤثر است. يكي از دلايل عمده ي برداشت هاي متفاوت “ارزيابي فردي” است كه براي هر شخص منحصر به فرد است. ارزيابي هاي هر فرد، در شرايط خاصي مثل زمينه هاي خانوادگي، استعداد هاي طبيعي، ظاهر جسماني و سلامتي، اعتقادات و ترس ها و اميد هاي او ريشه دارد. مجموعه ي اين ها، شرايط به خصوصي براي ما به وجود مي آورند كه بر اساس آن رويدادهاي زندگي خود را تفسير مي كنيم.

هنري و فيونا هر دو مي دانستند كه زياد بحث مي كنند. از نظر هنري، اين گفتگو ها با ارزش بود در حالي كه از نظر فيونا، دليل عدم توافقشان به حساب مي آمد. در واقع چون ادراك و سنجش فردي ما منحصر به خودمان و شخصي است، ارزيابي دو نفر از يك موضوع هيچوقت نمي تواند يكسان باشد.

ارزيابي ما از يك واقعه، نه تنها احساسي كه نسبت به آن داريم، بلكه واكنشي كه در قبال آن بايد بروز بدهيم را هم به ما ديكته مي كند. لوئيز نامطمئن و نگران از اينكه نيك ممكن است نيك مثل تمام دوستان قبلي اش او را ترك كند، دچار افسردگي شده بود و سكوت او را نوعي انتقاد تلقي كرده، نتيجه گرفته بود كه نيك ديگر تمايلي به ديدنش ندارد. اگر ارزيابي لوئيز به نحو ديگري مي بود، مثلا اينكه او امروز آنقدر سرش شلوغ بوده كه نتوانسته تلفن كند، چه واكنشي پيش مي آمد؟ اگر او فكر مي كرد كه دليل تلفن نكردن نيك به خاطر بيماري يا تصادف بوده، چطور مي شد؟

هر روز هزار و يك پيشامد مثل اين براي ما پيش مي آيد. اين يعني ما از اول عمر، هيچ كدام از رفتار هاي دوستان و آشنايانمان را آنطور كه آنها مي ديده اند، ارزيابي نكرده ايم. هيچ وقت احساسمان به طور مطلق از يك اتفاق يكسان نبوده. يعني من نمي توانم حسي كه انسان ديگري دارد را كاملا درك كنم و هيچكس هم هيچ وقت نخواهد توانست دقيقا فكر و احساس من را تجربه كند. اين به نوعي هم قشنگ است و هم ناراحت كننده… چقدر خدا زندگي را پيچانده است !

با الهام از كتاب هيچكس كامل نيست، دكتر هنري وايزنگر

پ.ن: Kleptomania يا جنون دزدي، يك نوع بيماري رواني است كه در آن شخص بدون اينكه لزوما احتياج مالي داشته باشد، در خود نياز شديدي به دزديدن اشيا ديگران احساس مي كند.

فاصله ي بين نوشتن 1 و 2 حدودا 16 دقيقه بود.

1:

جاي شما خالي،آ خرين قسمت ترانه ي مادري بود. من و مادر گرام هم كه بين فك و فاميل و در و همسايه و دوست و آشنامعروفيت داريم به زر زر كردن براي اقسام فيلم وكتاب! به طوري كه يك هزارم برابر آنها براي خودمان گريه مي كنيم. پدر گرام هم كلن و از پايه مخالف ترانه ي مادري بود و از وقتي اين سريال شرع به پخش كرد ( كه متاسفانه يا خوشبختانه من به علت عزيمت خواهر گرام از جنگل ابر به تهران و تنها ماندن در خانه در ساعت11 شب و علافي ، از قسمت اول ديدم، وچون در آن ساعت كاري نداشتم و خواب هم كه اختيار داريد سر شبي خواب چيه، و تا آخر را هم ديدم) عمدن يا سهون سر ساعت 11 به سمت رختخواب مي رفت و سر راه هم غري مي زد مبني بر اينكه ” بگيريد بخوابيد، اين چرت و پرتا براتون نون و آب نمي شه” و گاهي هم گرد و خاكي و دادي و … ( كه كار ساز هم نبود!) خواهر گرام هم از وقتي با تمام شدن كلاس زبان ساعت 8 صبح روزهاي زوج، طعم تابستان را مي چشيد، به من و مامان پيوسته اما تبحري دارد عجيب در سوتي يابي و مسخره كردن تمام الهيكل فيلم، كنار ما نشسته بود .

خلا صه اينكه من و مامان و خواهر گرام بوديم و صداي كم تلويزيون بعلت خواب پدر بزرگوار!

همين طور بين خنده به قسمت هاي هندي ++ فيلم و و گريه به خاطر … (دليل؟ اول مطلب را خوب نخوانده ايد!!) رفته بودم دستمال بياورم مر واريد ها را پاك كنيم كه سوسكي عيشمان را منقص كرد!

فلذا به خنده گفتم :‌سوسك!”‌خواهر گرام 3 متر پريد و مادر گرام دمپايي وي را برداشت، به دنباي “سوسكي خانوم” *دويد. خواهر گرام فرياد زنان التماس كرد كه “‌با دمپايي من نكشش!” و چنان پريد كه نشان مي داد قصد داشت آلت قطاله(؟) را سريع السير دور كند و بگريزد!

خلاصه هي ما بدو سوسكي بدو، اين مبل رو بكش كنار،پيانو رو هل بده اونور،ميز نهار خوري رو سر بده اونور، از اون طرف هم هي بهرام گريه كن، هي فرخ زر بزن، هي سميرا ناله كن، اينا … سر انجام، مادر گرام “‌سوسكي خانوم” را با 2 ضربه شهيد كرد. طي اظهارات وي، اولين ضربه زير ميز پذيرايي بر سر وي وارد گشته وكه او را نيمه مدهوش(!) كرده ، و دومين ضربه و ضربه ي نهايي پشت پيانو ( كه كوك اندكش نيز با اين سرهايي كه خورد پريد) بر او وارد كرده، او را كـٌـشانيد.

همزمان با شروع تيتراژ پدر گرام غافلگير كننده مابانه، از در اتاق خواب گفت:‌” سلام!”

* سوسكي خانوم،  لفظ اديبانه ي پسر خاله ي عزيزم است!

2:

دور تا دورم پر شده از آدم هايي كه دارن فكر مي كنن چطوري از اين مملكت برن. خيلي از كسايي كه دوستشون دارم، خيلي از كسايي كه… بيشتر عمر 16 ساله م رو باهاشون گذروندم!
تعداد دفعاتي كه مامانم بهم خبر مي ده فلاني داره ميره فلان جا، هزار برابر شده انگار! اول جوون ها، بعد نوجوون ها، و بعد هم خانواده هايي رو مي بينم كه دارن دمشون رو مي ذارن رو كولشون و در ميرن!
مالزي، كانادا، استراليا، آلمان، فرانسه، آمريكا، هر جايي كه بگين!
مي رن كه برن. از اين جا دور مي شن، همه چيزشون رو مي دارن پشت سرشون، همه ي زندگي شون رو مي فروشن و هر كدوم مي رن يه گوشه ي دنيا…
مي رن يه گوشه واسه خودشون يه زندگي ديگه شروع كنن. يه زندگي جديد شايد حتي. يه زندگي اي كه توش مطمئن باشن اونقدري كه حق دارن مي تونن دريافت كنن!
مردم دارن فرار مي كنن. از محدوديت ها، از حرص خوردن ها، از غر زدن ها، از هر روز و هر روز بدبختي هاي بيشتر ديدن.. از هر روز بيشتر از روز قبل همه چيز رو خراب ديدن…
مردم دارن فرار مي كنن! مردمي كه خيلي مردم ويژه اي نيستن. صرفا پولدار نيستن. خيلي هاشون رو مي شناسم كه تا حالا تا مرز ايران هم نرفتن. اما هر جور شده مي خوان برن.. هر جور كه شده!
اينا همه شون من رو به اين فكر مي ندازه كه خدايا، تا كي ما، خانواده ي من رفتنش رو عقب مي ندازه؟ تا كي 4 تايي به همديگه بگيم اينجا كشورمونه، هيچ جا بيشتر از كشورمون نمي تونيم خوش حال باشيم؟ تا كي مي خوايم سرمون رو بندازيم پايين و نشون نديم كه تو چشاي هممون يه سوال مشتركه : آيا ما هم بايد بريم؟

داريم مي ريم سفر. نه پارسال و نه سال هاي قبلش اين طوري فكر نمي كردم. امسال اما، هنوز چمدون نبستم. همه ش تو ذهنم يه سواله :‌ يعني ممكنه يه روز ما هم مجبور شيم دل بكنيم و بريم يه جايي كه وطن مون نيست؟! يعني يه روز بايد چمدوني ببندم كه با هم بريم و … بر – نَ – گَر – ديم؟!

پي نوشت :
ممنون از سحر، بخاطر تايپ!

ضميمه:
باز نيما رفت مسافرت، 2 روز اين جا مشكل داشت؟!

  کم کم  آه تمام شدن تابستان را می کشم و این درد بزرگ را با به خاطر آوردن روزهای خوش مدرسه فراموش می کنم.روز هایی را به یاد می آورم که ساعت پنج ونیم خود را از تخت می کندم و در انتظار آمدن سرویس بردبارانه سوز های باد  را تحمل می کردم.روز هایی را به یاد می آورم که در گوشه ی تاریکی از کلاس می نشستم تا قندیل هایم باز شود وکم کم سایر دوستان قندیل بسته فرا می رسیدند.یک غر درباره ی تکالیف روز قبل کافی بود تا مهم ترین قسمت روز شروع شود ، گاهی کپ زدن محض ، گاهی هم فکری ، گاهی معاوضه ی راه حل …یاد آوردن صحنه ی یک دفتر و پنج رونویس دلم را برای مدرسه خیلی تنگ می کند.رأس ساعت هفت ونیم با خوردن زنگ معمولا عملیات کپی پیست با موفقیت انجام شده بود و زمان تشکیل ستاد استقبال بود ، جلوی در ایستادن و ده بار ده بار به ره گذران سلام کردن ، رانده شدن به داخل کلاس توسط معاون و دوباره به جلوی در بازگشتن … سیخونک زدن به بغل دستی ، کنترل خنده ، امدادهای غیبی ، زنگ نهار ، پیمودن هفت خان رستم برای رسیدن به ظرف نهار ، تکنیک های خرید از بوفه ، مهمان بقیه بودن ،صدای تا ده دقیقه ی دیگه در بسته می شه ، گذشتن یک ربع ، گرفتن ده تذکر و هنوز روی زمین حیاط ولو بودن ، حیاط ! تنها مکان این کره ی خاکی که هر عمل دیوانه باری  درآن  انجام دهی برای هیچ کس عجیب نیست …فکر پوشیدن مقنعه ی سیاه و باور این مسئله که من سومی هستم …امتحان نهایی و آزمون جامع که چندان مسائل دل انگیزی نیستند .باورش سخت است ولی نیم ساعت قبل از تک آزمون جامعی که پارسال داشتیم -هر چند من به امتحان ریدم – از خوش ترین نیم ساعت ها ی عمرم بود .بعد از امتحان هم به سینما رفتیم . می توان نتیجه گرفت آزمون جامع آن قدر ها هم چیز بدی نیست!!!

   مرا از انجام بسیاری فعالیت ها در طی سال سوم منع کرده اند ، اما هیچ کس نمی تواند تاریکی صبح ،سوز های زمستان ، گرمای کلاس ، حیاط مدرسه ، مسخره کردن معلم ها ،نیمکت و غنیمت شمردن این آخرین سال های مدرسه ، این آخرین سال های نیمکت ، این آخرین سال های حیاط را بگیرد ….