- شروع کننده موضوع
- #1
brano
کاربر حرفه‌ای
- ارسال‌ها
- 421
- امتیاز
- 1,054
- نام مرکز سمپاد
- فرزانگان1
- شهر
- همدان
- رشته دانشگاه
- پزشکی
هردو بر این باورند
كه حسی ناگهانی آنها را به هم پیوند داده.
چنین اطمینانی زیباست،
اما تردید زیبا تر است.
چون قبلا همدیگر را نمی شناختند،
گمان می بردند هرگز چیزی میان آنها نبوده.
اما نظر خیابان ها، پله ها و راهروهایی
كه آن دو می توانسته اند سال ها پیش
انجا از كنار هم گذشته باشند، در این باره چیست؟
دوست داشتم از آنها بپرسم
آیا به یاد نمی آورند
شاید درون دری چرخان زمانی روبروی هم؟
یك ببخشید در ازدحام مردم؟
یك صدای اشتباه گرفته اید در گوشی تلفن؟
ولی پاسخشان را می دانم.
نه........چیزی به یاد نمی آورند.
بسیار شگفت زده می شدند
اگر می دانستند، كه دیگر مدت هاست
بازیچه ای در دست اتفاق بوده اند.
هنوز كاملا آماده نشده
كه برای آنها تبدیل به سرنوشتی شود،
آنها را به هم نزدیك می كرد...
دور می كرد،
جلو راهشان را می گرفت
و خنده ی شیطانیش را فرو می خورد و كنار می جهید.
علائم و نشانه هایی بوده
هر چند ناخوانا
شاید سه سال پیش
یا سه شنبه ی گذشته
برگ درختی از شانه ی یكیشان
به شانه ی دیگری پرواز كرده؟
چیزی بوده كه یكی آن را گم كرده
دیگری آن را یافته و برداشته.
از كجا معلوم توپی در بوته های كودكی نبوده باشد؟
دستگیره ها و زنگ درهایی بوده
كه یكیشان لمس كرده و در فاصله ای كوتاه آن دیگری.
چمدان هایی كنار هم در انبار.
شاید یك شب هر دو یك خواب را دیده باشند،
كه بلافاصله بعد از بیدار شدن محو شده.
بالاخره هر آغازی
فقط ادامه ایست
و كتاب حوادث
همیشه از نیمه ی آن باز می شود.
-------------------------------------------
این شعر از خانم ویسلاوا شیمبورسکا برنده جایزه نوبل ادبی و کسی که لقب (موتسارت شعر) رو بهش دادن
همون طوری که می بینید اشعار ایشون با ظرافت بسیار خاصی سروده شدن
بهتون پیشنهاد میکنم حتما آثار دیگه این شاعر رو هم بخونید.
هدفم بعد از معرفی خانم شیمبورسکا از آوردن این شعر
یه یادآوری مهمه ..... اول به خودم و بعد بقیه !...
همون طور که می بینید توی این شعر هیچکس نمیتونه قاطعانه بگه این قسمت محاله...!
دوم دبیرستان دبیر فیزیکی داشتیم که فیزیک کوانتوم خونده بودن یه بار یه حرفی زدن که من هیچوقت فراموشش نکردم
توپی که به طرف دیوار پرت میشه ممکنه با یه احتمال کم رد بشه از دیوار... این احتمال کمه ولی وجود داره!)
به قول منطق دان ها فقط فرض محاله که محاله!
كه حسی ناگهانی آنها را به هم پیوند داده.
چنین اطمینانی زیباست،
اما تردید زیبا تر است.
چون قبلا همدیگر را نمی شناختند،
گمان می بردند هرگز چیزی میان آنها نبوده.
اما نظر خیابان ها، پله ها و راهروهایی
كه آن دو می توانسته اند سال ها پیش
انجا از كنار هم گذشته باشند، در این باره چیست؟
دوست داشتم از آنها بپرسم
آیا به یاد نمی آورند
شاید درون دری چرخان زمانی روبروی هم؟
یك ببخشید در ازدحام مردم؟
یك صدای اشتباه گرفته اید در گوشی تلفن؟
ولی پاسخشان را می دانم.
نه........چیزی به یاد نمی آورند.
بسیار شگفت زده می شدند
اگر می دانستند، كه دیگر مدت هاست
بازیچه ای در دست اتفاق بوده اند.
هنوز كاملا آماده نشده
كه برای آنها تبدیل به سرنوشتی شود،
آنها را به هم نزدیك می كرد...
دور می كرد،
جلو راهشان را می گرفت
و خنده ی شیطانیش را فرو می خورد و كنار می جهید.
علائم و نشانه هایی بوده
هر چند ناخوانا
شاید سه سال پیش
یا سه شنبه ی گذشته
برگ درختی از شانه ی یكیشان
به شانه ی دیگری پرواز كرده؟
چیزی بوده كه یكی آن را گم كرده
دیگری آن را یافته و برداشته.
از كجا معلوم توپی در بوته های كودكی نبوده باشد؟
دستگیره ها و زنگ درهایی بوده
كه یكیشان لمس كرده و در فاصله ای كوتاه آن دیگری.
چمدان هایی كنار هم در انبار.
شاید یك شب هر دو یك خواب را دیده باشند،
كه بلافاصله بعد از بیدار شدن محو شده.
بالاخره هر آغازی
فقط ادامه ایست
و كتاب حوادث
همیشه از نیمه ی آن باز می شود.
-------------------------------------------
این شعر از خانم ویسلاوا شیمبورسکا برنده جایزه نوبل ادبی و کسی که لقب (موتسارت شعر) رو بهش دادن
همون طوری که می بینید اشعار ایشون با ظرافت بسیار خاصی سروده شدن
بهتون پیشنهاد میکنم حتما آثار دیگه این شاعر رو هم بخونید.
هدفم بعد از معرفی خانم شیمبورسکا از آوردن این شعر
یه یادآوری مهمه ..... اول به خودم و بعد بقیه !...
همون طور که می بینید توی این شعر هیچکس نمیتونه قاطعانه بگه این قسمت محاله...!
دوم دبیرستان دبیر فیزیکی داشتیم که فیزیک کوانتوم خونده بودن یه بار یه حرفی زدن که من هیچوقت فراموشش نکردم
توپی که به طرف دیوار پرت میشه ممکنه با یه احتمال کم رد بشه از دیوار... این احتمال کمه ولی وجود داره!)به قول منطق دان ها فقط فرض محاله که محاله!