نتایج جستجو

گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم گر به آب چشمه‌ی خورشید دامن تر کنم.

آمد یکی آتش‌سوار، بیرون جهید از این حصار تا بردمد خورشید نو، شب را ز خود بیرون کنید.

چرخ بر هم‌ زنم از غیر مردم گردد من نه آنم که زبونی چشم از چرخ فلک.

بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر بار دگر روزگار چون شکر آید.

در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند به دشت پرملال ما پرنده پر نمی‌زند.

غلام همت دردی‌کشان یک‌رنگم نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیه‌اند.

یک لحظه بود آن یا شبی کز عمر ما تاراج شد ما هم‌چنان لب بر لبی نا برگرفته کام را (سعدی)

یکی جانی‌ست در عالم که ننگش آید آن صورت بپوشد صورت انسان ولی انسان من باشد (مولوی)

تیر روانه می‌رود، سوی نشانه می‌رود ما چه نشسته‌ایم پس؟! شه ز شکار می‌رسد! (مولوی)

‍ ترجمه‌ی آزاد این ترانه‌ی گیلکی: غروب دیمه‌ی (هنگام غروب) که وکته خورشید (که خورشیدِ خسته) وَر گنو خو سرخِ چاشو ئو (چادرشبِ سرخش را پهن می‌کند) غروبِ آسمان مِ ن... (درون آسمان غروب‌دم،) اِشتویی مچه جیرین خوندرو... (می‌شنوی؟ جیرجیرک زیرلب می‌خواند:) اوی سارای سارای... (وای سارا سارا) اوی کوجِ...

آن روز دیده بودم این فتنه‌ها که برخاست کز سرکشی زمانی با ما نمی‌نشستی! :)

?where did you come from, baby dear .Out of the everywhere into here ?Where did you get those eyes so blue .Out of the sky as I came through What makes the light in them sparkle and spin .Some of the starry twinkles left in What makes your forehead so smooth and high .A soft hand stroked it as...

لیله القدر وصال تو چه فرخنده شبی بود تا چه دیدی که چنین مستی و پر شور و شراری! ~دکتر سروش.

غلام دولت آنم که پای‌بند یکی‌ست! به جانبی متعلق شد، از هزار برست! ~سعدی‌.

شست‌وشویی کن و آن گه به خرابات خرام تا نگردد ز تو این دیر خراب، آلوده! ~حافظ.

دگرش چو بازبینی، غم دل مگوی «سعدی»! که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد!

ز عقل اندیشه‌ها زاید که مردم را بفرساید گرت آسودگی باید، برو عاشق شو ای عاقل! ~سعدی.

این عید فرخنده را به همه‌ی خواهران و برادران ایمانی خویش تبریک و تهنیت عرض می‌کنم. قیصر امین‌پور برای عید مبارک فطر، سروده: [عید است و دلم خانه‌ی «ویرانه»، بیا این خانه تکاندیم ز «بیگانه»، بیا یک ماه تمام، میهمانت بودیم یک روز به «مهمانی» این خانه بیا!] گمان من بر این است که در میان شاعران...

نگویم یار را شادی، که از شادی گذشت‌است او مرا از فرط عشق او ز شادی عار می‌آید! [مولانا]