به مساله مهمی اشاره شد. :د
مقایسه ساختارِ قضایی LSD و نوروهورمونِ طبیعیِ سرتونین؛ نشون می ده که شباهتِ زیادی بهم دارن. (مخصوصاً جایگاهِ اتصال به گیرندهِ سروتونین):
حتی اگه ناخالصی هم نداشته باشن، عوارض داره...
همونطور که دوستانی که رشته شون تجربی ه، مکانیسمِ اعتیاد رو می دونن؛ شاید بد نباشه حلاصه ای ازش رو اینجا گفت.
سروتونین، دوپامین، استیل-کولین و ... نوروهورمون هایی هستن که بطور طبیعی در سیستمِ عصبیِ ما وجود دارن.
موادِ اعتیاد-آور، بسته به اینکه از نظرِ ساختاری به کدوم یک از نوروهورمون های طبیعیِ ما شباهت دارن، می تونن با اثر
بر گیرندهِ اون نوروهورمون، عملکردِ مشابهی داشته باشن.
وقتی مثلا شما ال.اس.دی مصرف می کنید، علاوه بر سروتونین؛ ماده ای رو وارد بدن تون کردید که گیرنده های سروتونین رو
تحریک می کنن، یعنی به عبارتی غلظتِ محرک هایِ گیرنده هایِ سروتونین رو افزایش دادید. و خب طبیعتا پاسخی هم که می
گیرید بیشتر می شه. پاسخِ سروتونین چیه؟ احساسِ شادی و لذت. خب، تا اینجا که چیزِ بدی نبود ولی مشکل از اون
جایی شروع می شه که رفته-رفته با مصرفِ مکررِ این ماده؛ ساختِ سروتونینِ طبیعیِ شما به شدت کاهش پیدا می کنه.
بدن با خودش می گه خُب وقتی به قدرِ کافی گیرنده های سروتونین تحریک می شن، مگه مریض م انرژی بذارم هِی سروتونین
بسازم؟
چی شد؟
دیگه شما مجبورید ال.اس.دی مصرف کنید! چون دیگه خیلی کمتر سروتونین ساخته می شه.
و از اینجا واردِ یه سیکلِ معیوب می شه؛ که شما هر چقد دوزِ مصرفِ ال.اس.دی روافزایش بدید، سروتونینِ کمتری ساخته
می شه. و باز شما مجبورید که برایِ رسیدن به همون احساسِ بار قبل، دوزِ مصرف رو بالاتر ببرین و ...
و به عبارتِ دیگه، شما دیگه حتی برای رفعِ نیازِ طبیعیِ بدن تون به تحریکِ گیرنده های سروتونین، مجبورید ال.اس.دی
استفاده کنین چون دیگه سروتونین ی نیست...
و اینه قضیه اعتیاد به ال.اس.دی، مورفین و ...
و مساله بعدی اینه که این سیکلِ معیوب تا کجا می تونه ادامه پیدا کنه؟ تا کجا می شه دوزِ مصرف رو بالا برد؟