ماه: می 2011

شكست

رتبه‌های داوطلبان ارشداعلام شد. آزمون غیراستاندارد سال گذشته به عده زیادی طعم شکست را چشاند. افرادی که چندین ماه متمادی به امیدساختن آینده شب و روز بی‌وقفه درس خواندند وبه ما درس اراده دادند. چه چشم‌هایی که درآن شب‌ها از فرط خستگی بی‌فروغ گشت وازنور دانش لبریز.

این آزمون یکی از نزدیک‌ترین عزیزانم را درهم شکست. پاسخی سهمناک برای او که با عشق تمام درس می‌خواند. با این وصف او هنوز اقتدار خودرا ازدست نداده. گرچه وجودش سراسر درد است اما به نگاه‌های معنی دار اطرافیان با لبخندپاسخ می‌دهد. مستاصل و هراسان تصمیم می‌گیرد که روزهای پیش رو را با هدف یافتن شغل بگذراند، ازنوبسازد. سعی دارد این باور را درخودبه وجودآورد که درپس هرشکستی موفقیتی است. اما به راستی این جمله‌ی کلیشه‌ای درواقعیت هم صدق می‌کند؟ اشک نمی‌ریزد اما هوای چشمان من شرجی است. ازدست جامعه‌ای که او را این گونه وادار به تغییرهدف‌هایش کرد.

ترس دارم از روزی که من هم بی‌دلیل درهم شکنم. من هم نتوانم ماوایی برای درد‌هایم بیابم. ترس دارم…

وداع در زير اوار

نسیم حتما تو هم ارام و ملایم وارد زندگی بابا و مامان شده‌ای وان شب پدرت جواب حاصل جمع راپیدا کرد که بابا +مامان=نسیم وچه حاصل جمع خوبی! وان روز باباومامان هر دو در دیکته‌ی زند گی بیست گرفتندومادر بزرگ به هردو صد افرین داد.
صدای نسیم وزیدنت درخت زندگی بابا ومامان را آرام ونرم نوازش کرد. گریه‌های کودکانه‌ات ارام بخش‌ترین آهنگ موسیقی جان ود ل مامان بودوهق هق خنده‌ها یت غبارغم ازچهره‌ی خسته بابا می‌برد. بابا یعنی امید، یعنی سقف، یعنی بزرگ، یعنی چ‌تر، یعنی اول ماه مهر، یعنی کیف، یعنی کفش، بابایعنی شکلات، یعنی لواشک، یعنی پفک، بابایعنی کوه، یعنی قوی‌ترین مرد دنیا، بابایعنی دوچرخه، بابایعنی عروسکف بابا یعنی قلقلک، بابایعنی پیتیکوف یعنی اسب من، اول برج یعنی جایزه بیست، یعنی بوسه وخنده، وبابایعنی اخم وقهر الکی، بابایعنی سیلی یواشکی، بابایعنی کیف عروسکی، بابا یعنی صبح زود، یعنی کار
، یعنی بوی عرق یعنی خسته گی بابایعنی شب یعنی صدای زنگ در یعنی پاکت شیرینی یعنی مرز کلاه به سر بابا یعنی کیف چرمی رنگ و رو رفته یعنی پول تو جیبی بابا یعنی قول یعنی می‌خرم یعنی می‌برم یعنی بله یعنی چشم
ومامان یعنی شیر یعنی بغل مامان یعنی عزیزم مامان یعنی لالای یعنی نگاه یعنی بوس مامان یعنی بازی با لبان من یعنی منتظر خنده مامان یعنی شانه یعنی گل سر یعنی گوشواره یعنی قاشق یعنی غذا مامان یعنی صبر یعنی شب یعنی بیدار ی و مامان یعنی همه چیز… ونسیم دید ان وقت که زمین لرزید مادر از خواب پرید نسیم را در اغوش گرفت اما تکه‌های خشت و گل بر سر مامان ریخت و مامان سخت نسیم را در اغوش فشرد تا گرد برچهره ینسیم ننشیند دیگر شب شد وتاریک و مامان به خواب رفت ولی کم کم سینه‌ی مامان سرد شد سرد سرد دیگر روز نمی‌امد و شب بود وسینه‌ی سرد مامان و تو گریه کردی و مامان دیگر جواب نداد مامان خوابیده بود وبابا هم نبود و تو فکر کردی با تو قهر کرده‌اند ولی حالا نسیم یتیم شده است و بابا هم مامان است هم بابا و نسیم جواب این مسئله را نمی‌داند که نسیم +بابا= یعنی یتیم خدایا همه‌ی بچه‌ها ی ایران را از یتیم شدن حفظ کن و روح مادر نسیم را هم بیامرز نسیم حالافقط معنای بابا را می‌داند وبه یاد مادر باید اشک بریزد من هم برای مادر نسیم گریه می‌کنم. نسیم خواهر من است وخواهرهمه بچه‌های مدرسه و بچه‌های ایران

آیا اژه ای بد بود؟ مقصر کیه؟

چند نکته به ذهنم می‌رسه در مورد آقای اژه‌ای و سمپاد که لازم می‌بینم بنویسم.

۱. مدیریت ۲۰ ساله یک نفر در یک جا، هم خوب است و هم بد و به نظرم بدی‌هایش خیلی بیشتر است. وقتی کسی ۲۰ سال یک جایی مدیریت کند تمام زیروبم آنجا را می‌شناسد. مدیریت در آنجا پایدار و با یک روش مشخص است و دیگر افراد و دستگاه‌ها شناخت ثابتی از آنجا دارند. در عوض حکومت ۲۰ ساله یک نفر در یک سازمان، می‌تونه باعث کشته شدن خلاقیت و تنوع در سازمان بشه. چون فکر یک نفر محدوده و ثابت بودن مدیر باعث می‌شه سایرمدیران سازمان هم عمر زیادی داشته باشند در سمت خودشون و عملا تنوع و ثبات و پویایی دچار مشکل می‌شه. البته لزوما صددرصد اینطوری نیست اما خب امکانش هم کم نیست. اینکه سمپاد چگونه بوده قضاوتش کمی سخته چون خیلی از ما‌ها از دیدگاه دانش آموز و فارغ التحصیل نگاه می‌کنیم و دیدی نسبت به داخل سازمان نداریم.

۲. تا جایی که ما می‌دانیم شیوه اداره سازمان خیلی زیاد به شیوه نظاممند دولتی نبوده و تا حدودی کدخدامنشانه و رفاقتی بوده. مثلا اینکه صاحب امتیاز نشرسمپاد آقای اژه‌ای بودند (و هستند) و نه سازمان. سایت قدیمی سمپاد (nodet. net) هم تحت مالکیت شخصی آقای اژه‌ای بوده و هست در صورتی که اصولا همه چیز باید تحت مالکیت سازمان باشد. بنابه شنیده‌ها سازمان بازرسی کل کشور، گیرهای زیادی به سازمان داده بود که به حق بوده‌اند و مقدمه اصلی برکناری آقای اژه‌ای بودند.

۳. آقای اژه‌ای فردی تحصیل کرده و خارج دیده بودند. این خودش خیلی نکته مثبتیه. تخصص روان‌شناسی هم برای سمپاد بد نیست. ارتباطشون با نهادهای علمی خوب بوده ومقالات و کارهای پژوهشی نسبتا خوبی انجام داده‌اند.

۴. سوابق و مسئولیت‌های قبلیشون در سطح بالایی بوده و تجربه خوبی داند.

۵. مهم‌ترین ویژگی ایشون نفوذ بالایی بود که در نهادهای مختلف داشتند مخصوصا نهاد رهبری. همین الان هم نماینده ولی فقیه در امور دانشجویان ایرانی اروپا و آمریکا هستند. همین نفوذ در مصون داشتن سمپاد از حملات مخالفان نقش زیادی داشته. تاجایی که شنیدیم چندباری هم دستور مستقیم رهبری رو برای امور مختلف در مورد سمپاد گرفتن.

۶. آقای اژه‌ای پیگیر اصلی گسترش مدارس سمپاد در شهرهای مختلف کشور بودند. البته اصرار ایشون بر گسترش تعداد شهرهای تحت پوشش بود و نه تعداد مدارس در یک شهر.

۷. شاید نظر شما این باشه که خب مدرسه که این همه فارغ التحصیل قدیمی داره. چرا یکی از اون‌ها رو رئیس سمپاد نمی‌گذارن؟ خب اینکار برخلاف فکر شما خیلی آسون نیست. عملا غیرممکنه. چون رئیس سمپاد باید کسی باشه به نوعی با دولت ارتباط داشته باشه. مشاوری، مدیری چیزی باشه. دوم اینکه تجربه لازم رو هم داشته باشه. اینجوری نیست که یک کارمندی که تازه ۲ ساله استخدام شده رو بیان رئیس سمپاد بگذارن. پس تفکرات این شکلی رو کنار بگذارید.

۸. اینکه سمپاد رفت زیرنظر آموزش پرورش و ضعیف شد و از کنترل خارج شد، صددرصد تقصیر مدیران جدید سازمان نیست. این یک کار منطقیه که سازمان‌های مرتبط به آموزش برن زیر نظر وزارت آمپر یا آموزش عالی. تعیین مدیر سازمان توسط آموزش پرورش هم نسبتا منطقیه چون به هرحال سازمان شناخت مستقیم از همه مسئولین شهر‌ها نداره. چه دلیلی هست یک معاونت مستقیم زیرنظر رئیس جمهور باشه؟ شاید بگید چون مهمه و آینده کشوره و…. اما خب شما از دیدگاه خودتون نگاه می‌کنید. همه لزوما اینطوری فکر نمی‌کنند. تا حدود زیادی هم حق دارند چون لزوما همه سمپادی بهترین نیستند. صادقانه بگم سمپاد اون قدر‌ها هم که به نظر می‌رسه چیز خاصی نیست هرچند برای یک سمپادی واقعا خاصه.

۹. خیلی چیز‌ها دست سازمان نیست. مثلا سیاست‌های آموزشی کشور دست اون‌ها نیست. این چیز‌ها رو شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب می‌کنه و همه باید تبعیت کنند و معمولا جایی رو مستثنی نمی‌کنند. همه باید این کتاب‌ها و رشته‌ها رو بخونند و همین واحد‌ها رو پاس کنند. انتظار کارهای عجیب غریب مثل جابه جا کردن واحدهای درسی بین سال‌های مختلف تحصیلی رو نداشته باشید. حقیقتا نمی‌شه.

۱۰. بازهم خیلی چیز‌ها دست سازمان نیست. مثلا اینجوری نیست که شما هر معلمی دلت خواست بیاری مدرسه درس بده. هرکس رو خواستی معاون کنی. طبق قانون تمام این‌ها ضوابط داره. مثلا معلم باید در استخدام آموزش پرورش باشه. این‌ها هم از عوارض زیرنظر آموزش پرورش بودنه. البته آموزش پرورش هم می‌تونه با تدوین آیین نامه‌هایی، خیلی چیز‌ها رو در مورد سمپاد تغییر بده اما اینکار رو زیاد انجام نمی‌دن. چون یکپارچگی ساختار کم می‌شه و مدیریت سخت‌تر و… توی این گیرودار مدرسه‌های تهران تونستند جون سالم به در ببرن و شهرستانی‌ها مجبورن زیر بار حرف زور برن.

۱۱. در آینده قراره چه اتفاقی بیافته؟ این مورد بستگی به کلی چیز مختلف داره. مثلا ممکنه همین فردا وزیر آموزش پرورش عوض بشه بعد وزیر جدید تصمیم بگیره کلی اختیارات به سمپاد بده. اگر بخواهید دنبال قانونی چیزی باشید باید توی چیزهایی سند ملی آموزش پرورش، برنامه پنجم توسعه، نقشه علمی کشور و یا مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی باشید.

۱۲. ما می‌توانیم کاری بکنیم؟ سوال سختیه! هم آره و هم نه. بیشتر نه!

این‌ها صرفا مطالب مختصری بودند در مورد سمپاد. در حد اطلاعات عمومی نوشته شده و احتمال خطا و اشتباهش خیلی زیاده. اگر شما نظر دیگه‌ای دارید می‌تونید بگید.

دست در دست هم!

داشتم ادبیات می‌خواندم برای امتحان نهایی (!) به متن زیر برخوردم:

سلطان سنجر را در آن وقت که به دست غزان (نام قبیله‌ای) گرفتار شده بود، پرسیدند: علت چه بود که ملکی بدین وسعت که تورا بود، چنین مختل شد؟ گفت: کارهای بزرگ به مردم خرد فرمودم و کارهای خرد به مردم بزرگ!، که مردم خرد کارهای بزرگ را نتوانستد کرد ومردم بزرگ از کارهای خرد عار داشتندو در پی نرفتند. هر دو کار تباه شد و نقصان به ملک رسید و کار لشکری و کشوری روی به فساد آورد. «تذکرهٔ دولتشاه سمرقندی»

شاید به نوعی وضع امروز کشور بی‌شباهت به ملک آن دوران سلطان سنجر نباشد. نمی‌خواهم سیاسیش کنم. مقصود و منظور احوال کنونی کشور نیست. (ما را به این کار‌ها چه کار؟!) منظور سمپاد است. آری سمپاد! این فرزند یتیمی که قریب به بیست و هفت سال قامت کشید و بزرگ و بزرگ‌تر شد، حالا با از دست دادن پدرش دارد تباه می‌شود.

به تو می‌نویسم‌ای دوست سمپادی که چشم امیدم به توست. این روز‌ها هر کس تا می‌تواند سعی می‌کند به سمپاد و سمپادی ضربه بزند. سمپادی که خیلی‌ها برایش، برای بقایش، برای قد کشیدنش همچون مادری مهربان، همچون پدری مهربان خواب و خوراک نداشتند وزحمت کشیدند. کسانی که بعضی‌هاشان را می‌شناسیم و بعضی دیگرشان گمشدگان تاریخ سمپاداند. شاید بگویی این‌ها را می‌دانم اما حتی اگر بدانی، بدان که از یاد برده‌ای! شاید بگویی تکراریست اما حتی اگر تکراری باشد، تکرارش ضروریست!

این همه گفتم و سرتان و چشمتان را درد آوردم که بگویم برادر سمپادی، خواهر سمپادی، سمپاد دارد نابود می‌شود و اکنون این وظیفهٔ ماست که بایستیم، بایستسم و بگوییم سمپاد آنقدر‌ها هم که می‌اندیشید بی‌کس و کار نیست. در دو سه سال گذشته سه بار مدیرش را عوض کردند و سخن از حذف و ادغامش می‌زنند. این اواخر که گستاخی را به ‌‌نهایت رسانده‌اند و مدیریتش را به کسی می‌سپارند که اندک تجربه‌ای در امر آموزش (پرورشش پیش کش!) ندارد. آری رییس جدیدش مدیر مسئول مجله زن روز و مسئول بسیج خواهران کشور و عضو شورای فرهنگی – اجتماعی زنان است. توهین از این آشکار‌تر؟! شاید اکنون ارتباط بند اول این متن را دریافته باشی! با چنین مدیری آیا انگیزه‌ای برای کار کردن اندک مدیران دلسوز و توانمند باقی می‌ماند؟!

چندی پیش با خبر شدم که تاسیس مدرسهٔ جدید سمپاد در یکی از شهرهای استانم لغو شده است. تلاش پنج، شش سالهٔ نمایندهٔ سمپاد در استان و آمد و شد‌های پی در پیش به اینجا و آنجا، بی‌نتیجه ماند و تصمیم یک روزهٔ وزیر همه را به باد داد. آری چنین مردانی با کار‌شناسی یک شبه‌شان زحمت سال‌های متوالی افرادی دلسوز و زحمتکش را به باد می‌دهند. چنان که می‌خواهند درخت تناور سمپاد را از ریشه بخشکانند. آیا با خود فکر نمی‌کنند، پس این سی سال که سمپاد مرتبا «گسترش یافت، آیا هیچ مدیر دیگری به اندازهٔ ماکار‌شناس نبود که اجازهٔ چنین گسترشی را داد؟! آیا با خود فکر نمی‌کنند اگر سمپاد منحل شود، جور روبوکاپ و المپیاد ایران در مسابقات جهانی را چه کسی می‌خواهدبه دوش بکشد؟! (همگی می‌دانید که قریب به ۹۵% مدال‌های ایران در المپیادهای جهانی حاصل تلاش دانش آموزان و مدیران و دبیرا ن سمپادیست!) آیا با خود نمی‌اندیشند پس آخر چه کسی دانش آموزان را برای تحصیل در دانشگاه‌های تراز اول کشور آماده می‌کند؟! اگر سمپاد نباشد چه کسی این استعداد‌ها را می‌پروراند؟!

امشب داشتم مجله خبری را می‌دیدم. یکی از گزارش‌هایشان در باب نظام جدید آموزش بود! معاون وزیر سخن از حذف یکسالهٔ مدارس سمپاد زد! بیچاره این خانم مدیرکه قرار است تنها یک سال در جای بزرگانی چون اژه‌ای بنشیند. با این تفاوت که باید به جای سازندگی نابود کند! به هر حال سمپاد دارد از بین می‌رود و اکنون وظیفهٔ ماست که تا جایی که از دستمان بر می‌آید تلاش خودمان را بکنیم تا لااقل زحمت بزرگ مردانی چون اژه‌ای از بین نرود. این تلاش نتیجه بدهد یا ندهد، وظیفهٔ ماست که لااقل نگذاریم سمپاد بی‌سر و صدا نابود شود. مدتی دیگر امتحانات شروع می‌شود و شاید از آن پس نتوان بچه‌ها را جمع کرد و حتی معلوم نیست سال دیگر، یکدیگر را در مدارس ببینیم و سر کلاس‌های المپیاد بنشینیم و در تدارک نمایشگاه باشیم و با هم بتوانیم در‌‌ همان مدرسه چیپس و پفک بخوریم یا نه؟!. پس باید هرچه سریع‌تر دست به کار شویم. آری دست در دست هم! هرچند اینبار بحث خیلی جدی‌تر است اما، در گذشته هم کم نبوده‌اند روزهای سختی که سمپاد از آن‌ها جان سالم به در برده است.

چند پیشنهاد دارم:

۱. شاید ساده‌ترین کار ممکن، بمباران پیامکی مجلهٔ خبری باشد. هر چند ممکن است خودشان را به کوچهٔ علی چپ بزنند، اما شاید ارسال ده پانزده هزار پیامک مجابشان کند تا صدای ما را منتقل کنند.

۲. تعیین تاریخی برای تجمع سراسری مقابل اداره کل‌های (آموزش و پرورش!) سراسر کشور. پیشنهاد تاریخ نمی‌دهم شاید بهتر باشد دوستان تهرانی این تاریخ را تعیین کنند.

۳. پیگیری از طریق مدیران مدارس و نمایندگان استان‌ها. به این صورت که مسولان بلندپایه به مدارس دعوت شوند و….

۴. اعتصاب دانش آموزان، دبیرا ن، دانشجویان و اساتید سمپادی که باتوجه به فصل امتحانات بسیار سخت است!

۵….

ابر و باران

این روزها که می گذرد…
این روزها صدای پای ابرها را میتوان شنید.صدایشان مانند صدای پای آدمی است که می دود؛می دود تا باری را که روی دوشش نهاده اند به صاحبانش پس بدهد.
و بار ابر باران است.
ابرهای آسمان گاه تند و گاه آرام به سوی هم می آیند.از خورشید اجازه می گیرند و در مقابلش می گریند.ابرها امانت زمین نشینان را پس می دهند.
به حق که ابرها امانت داران خوبی هستند.
کاش می شد بعد از هر بارش باران به ابرها خسته نباشید بگوییم.
دلم می خواست می توانستم برای ابرها هدیه بگیرم و به خاطر باران از آنها تشکر کنم.
ای کاش می توانستم برای تشکر از ابرها،امانت داران آسمان،تا آسمان سفر کنم.
کاش… .

پ.ن:دلم برای سمپادیای سابق تنگ شده.چقدر اینجا سوت و کور شده!

و اما رئیس جدید سمپاد …

طي حكمي از سوي وزير آموزش و پرورش ، مهري سويزي به عنوان رييس مركز ملي پرورش استعدادهاي درخشان و دانش پژوهان جوان منصوب شد.

به گزارش مركز اطلاع رساني و روابط عمومي وزارت آموزش و پرورش ، دكترحميد رضا حاجي بابايي وزير آموزش و پرورش ، مهري سويزي را به عنوان رييس مركز ملي پرورش استعدادهاي درخشان و دانش پژوهان جوان  منصوب كرد.

در بخشي از حكم انتصاب سويزي آمده است:  نظر به تعهد، شايستگي و تجارب ارزشمند،سركار عالي  به موجب اين حكم، به سمت « رييس مركز ملي پرورش استعدادهاي درخشان و دانش پژوهان جوان  » منصوب مي‌شويد تا در جهت تحقق اهداف سازماني و وظايف محوله مانند شناسايي ، جذب  و پرورش استعدادهاي درخشان در سطوح مختلف تحصيلي ، پژوهش و تحقيق علمي در زمينه هاي مربوط به دانش آموزان نخبه و داراي استعداد ، برنامه ريزي واجراي طرح شهاب ، جشنواره خوارزمي و المپيادها و ايجاد رقابت سالم علمي دانش آموزان در عرصه هاي داخلي و بين الملي ارتقاي كيفي آن اهتمام ورزيد.

خب بد نیست نگاهی هم به سابقه خانم سویزی بندازیم. سابقه ایشان به نقل از سایت مرکز امور زنان و خانواده ریاست جمهوری :

مهري سويزي متولد 1339 داراي تحصيلات فوق ليسانس در عرفان اسلامي است. در سه حوزه پژوهشي برنامه ريزي فرهنگي ، مطالعات زنان ، معارف اسلامي كار كرده است و حدود 400 مقاله دراين حوزه ها نوشته است.

اولين كار اجرايي اش در سال 60 مسئوليت امور تربيتي بخش خواهران منطقه 6 تهران بوده است و بعد از آن به ترتيب مسئول امور فرهنگي منطقه 13 ، معاون مجتمع آموزشي روشنگر قديم ، مسئول مديران مراكز پرورش اسلامي خواهران سراسر كشور ، مشاور استاندار تهران و رئيس كميسيون بانوان ، حدود 4 سال مدير مسئول مجله زن روز و بعد مسئول بسيج خواهران كشور و عضو شوراي فرهنگي – اجتماعي زنان در دو دوره بوده است و در حال حاضر عضو هيآت رئيسه و نايب رئيس اين شورا ست .