من توی مدارس استعداد های درخشان یکی از شهرستان های تقریبا محروم توی استان خراسان جنوبی درس میخونم.

بعضی وقتا حس میکنم من و چند تا از بچه های مدرسمون داریم اینجا یعنی توی مدرسمون با این امکانات کم و سطح پایین آموزشی داریم تلف میشیم!

مثلا یه معلم ریاضی داشتیم درحد 20!یعنی من عاشقش بودم چون مسائلی که باما کار می کرد،من که کلاس هفتمم و میرم هشتم میتونستم باهاشون مقابله کنم با خواهرم که در مدرسه ی فرزانگان داره پیش ریاضی میخونه!

ولی متاسفانه امسال به دلیل اعتراض اولیای دانش آموزان(که البته همون دانش آموزان تنبلن) رفته یه مدرسه ی دیگه:(

بعد از شنیدن این خبر میخواستم گریه کنم…اون معلمی که عاشقانه ریاضی درس میداد و ما رو عاشق ریاضی کرده بود دیگه سر کلاس ما نمیاد…

آخه ما چه گناهی کردیم که باید با آتیش دیگران بسوزیم…..

سال دیگه هم یه معلم ریاضی داریم که کتاب عادی رو نمیتونه درس بده چه برسه به کتاب سمپاد،اصلا هم از اون همه مطلب خارج از این دو کتاب که معلم قبلیمون میگفت خبری نیست…